Sanatta Biyomimetik ve Deneysel Takı Uygulaması

Abstract

Ekolojik sistem anlamında bir kısaltma olarak dilimizde yer eden ekosistem, çevrecilik ile ilgili bir kavramdır. Doğanın sahip olduğu düzeni tanımlar. Bu düzen, herhangi bir müdahale olmadan, doğanın kendi işleyişidir. Egosistem tabirindeki ego kelimesi ise Türk Dil Kurumuna göre doğrudan “ben” anlamına gelmektedir. Endüstriyel üretimlerde çevreci yaklaşımlardan uzak, bilinçsiz tahribat söz konusu olduğu gibi sanatsal üretimlerde de aynı durum söz konusu olabilir. Bu durum moda tasarımdan, takı tasarıma kadar pek çok disiplinde örneklendirilebilir. Sanatsal veya endüstriyel tasarımlar ortaya koyan insan yeri geldiğinde ekosisteme zarar verirken yeri geldiğinde de tasarımlarında doğadan ilham alıp biyomimetik bilimini kullanması manidardır. Doğa tamamen insana hizmet eden bir özellikte iken buna ek olarak sanatsal üretimlere de ilham olması ile varlığının büyüklüğü ve önemi artmaktadır. Bu bağlamda sanat alanında biyomimetik örneklerin incelenmesi ve ardından bir uygulama yapılması ile doğaya dikkat çekilecektir. Ülkemizde, biyotaklit-sanat ilişkisini konu alan kısıtlı çalışmaların mevcudiyeti, takı sanatında ise hiç yayın veya uygulama olmayışı bu alandaki eksiklik olarak görülmüştür. Endüstriyel üretimlerde maddi kaygılar, sanatsal üretimlerde kişinin kendini gerçekleştirmesi gibi sanatın çıkış noktaları, insanlığın ortak değeri olan çevre ve ona karşı sorumluluk alma zorunluluğundan daha önemli olabilmektedir. Aslında sanatçı boşluğu sorgulayan ve dolduran bir kişilik özelliğine de sahiptir. Bu aşamada, sanatçı egosistemi çıkış noktası olarak görüp, ortaya koyacağı eseriyle bir nebze de olsa doğada geri dönüşü olmayan bir boşluk üretmiş yani doğal kaynaklara, habitata zarar vermiş de olabilir. Konunun ekosistemle ilgisi olduğundan dolayı, sokakta karşılaşılan farklı bireylere ve hatta küresel sosyal işleyişe kadar uzanan etkileri olabileceğinden sosyolojik yönü olan bir araştırmadan da söz edilebilir.