Rola personelu medycznego we wsparciu psychicznym kobiety i jej rodziny po przebytym poronieniu

Abstract

STRESZCZENIECelem pracy jest ukazanie, jak ważną rolę w aspekcie psychicznym i moralno-etycznym odgrywa personel medyczny we wsparciu kobiety i jej rodziny po przebytym poronieniu. Poronienie jest najczęstszym problemem prokreacji. Problem ten należy rozpatrywać nie tylko w aspekcie medycznym, ale także społecznym, rodzinnym i psychologicznym. Można mó-wić o zjawisku żałoby spowodowanej śmiercią bliskiej osoby. W konsekwencji nieprzebytej żałoby lub jej przedłużania może dojść do niewłaściwych zachowań interpersonalnych lub zaburzeń psychicznych (depresja, zespoły lękowe, zespół stresu pourazowego). Podstawowym elementem wsparcia psychicznego kobiety po przebytym poronieniu jest akceptacja jej uczuć, zezwolenie na wyrażanie negatywnych emocji, zapewnienie możliwości kontaktu z osobami najbliższymi. Zarówno personel medyczny, jak i rodzina, wspierając kobietę, często zapominają o ojcu dziecka. Mężczyzna również czuje się osamotniony w swej tragedii. Zamyka swój smutek w sobie. Nieokazywanie uczuć pogłębia depresję. Jeśli kobieta przeży-wająca dramat poronienia ma już dzieci, personel powinien w swej opiece pamiętać i o nich. Dziecku należy wytłumaczyć, że poronienie nie jest niczyją winą. Personel medyczny odgrywa ważną rolę w procesie wsparcia psychicznego kobiety i jej rodziny po stracie dziecka. Profesjonalizm, doświadczenie, wiedza i umiejętność komunikacji interpersonalnej są niezbędne w dążeniu do realizacji takich celów, jak: pomoc w pogodzeniu się ze stratą, zezwolenie na doświadczanie cierpienia i żalu, pomoc w zaakceptowaniu rzeczywistości i życia bez dziecka, mobilizacja do inwestowania energii i uczuć w nowe relacje i związki. Pomocne personelowi medycznemu mogą okazać się kursy i szkolenia z postępowania w przypadku niepowodzenia położniczego. Powinny one uczyć umiejętnej współpracy z pacjentem przeżywającym stratę dziecka.SŁOWA KLUCZOWE: poronienie, żałoba, ciąża, wsparcie psychiczne. ABSTRACTThe aim of this study is to show how important the role of medical staff in mental and moral-ethical terms is in support of women and with a history of miscarriage and their families. Miscarriage is the most common problem of procreation. This problem should be considered not only in the medical aspect but also the social, family and psychological ones. You can talk about the phenomenon of mourning due to the death of a loved one. A consequence of unexperienced mourning, or its renewal may be inappropriate interpersonal behavior or mental disorders (depression, anxiety syndromes, and post-traumatic stress disorder). The basic element of psychological support of women with a history of miscarriage is the acceptance of her feelings, permission to express negative emotions, providing the possibility of contact with the closest people. Both medical staff and family supporting women often forget about the child's father. The man also feels alone in their tragedy. He closes his sadness in himself. If a woman experiencing a miscarriage drama has children, staff should remember about them. The child should be explained...

Sexual quality of life and female sexual function in women after fetal death

“…As a response to such event, many women experience a number of negative reactions, such as sadness, anger, guilt, as well as anxiety or depressive disorders, and even post-traumatic stress disorder (PTSD) [6]. Moreover, coping with this experience is described in terms of the individual stages of the bereavement process [7].…”

Risk of post-traumatic stress disorder in women after miscarriage

“…It is worth mentioning that the way parents find out about the loss can have a significant impact on their mourning process. Therefore, an important element in the conversation with the patient after the communication about the miscarriage should be the acceptance of her feelings, consent to express negative emotions, and time to get used to the situation [3]. It is important to remember that the message about the miscarriage should be conveyed in an atmosphere of respect and intimacy, in an isolated place, not in the hospital corridor in the presence of other patients or other hospital staff.…”

“…The literature describes coping with this experience in terms of individual stages of the mourning process. The phase of negation, anger, and shock is followed by a period of disorientation, helplessness, then a phase of re-generation, learning to live again, and reconciliation with the situation [3].…”

Care plan for pregnant and postpartum woman with diagnosed cancer – metastatic lymphoma

“…The midwife caring for the patient should minimise the risk of possible disorder to facilitate adaptation to the new life situation. The tasks of the midwife during hospitalisation of the patient include, among others, monitoring the well-being of the foetus using cardiotocography, promoting pro-health behaviours, collecting material for diagnostic tests, preventing venous thromboembolism complications, and taking care of physical and psychological comfort before the planned surgical procedure [10][11][12].…”