Ο αριστερός κόλπος αποτελεί τη λιγότερο «γνωστή» περιοχή της καρδιάς, με αποφασιστική όμως παθοφυσιολογική συμμετοχή στην κολπική μαρμαρυγή, στις αριστερές βαλβιδοπάθειες – ιδιαίτερα στις μιτροειδοπάθειες, και σε όλες τις περιπτώσεις συστολικής αλλά και διαστολικής δυσλειτουργίας της αριστεράς κοιλίας, όπου η λειτουργική και ανατομική του αναδιαμόρφωση έχουν μεγάλη σημασία. Από τη δεκαετία του 1930 εισήχθη θριαμβευτικά στη διαγνωστική η αιμοδυναμική μελέτη, η ανάλυση δηλαδή των υδροστατικών πιέσεων και της οξυμετρίας του αίματος που λαμβάνονται με καθετήρα από τις καρδιακές κοιλότητες και τα μεγάλα αγγεία (καρδιακός καθετηριασμός). Για δεκαετίες απετέλεσε το gold standard στις παθοφυσιολογικές μελέτες και στον έλεγχο των θεραπευτικών παρεμβάσεων επί διαφόρων καρδιοπαθειών. Ο αριστερός κόλπος υπήρξε η εξαίρεση αφού ο άμεσος καθετηριασμός του υπήρξε και είναι δυσχερής. Οι δυνατές προσπελάσεις του είναι: 1. άμεση μή διαγγειακή παρακέντηση με μακρές βελόνες, είτε εξωτερικά (υπερστερνικά, αριστερά παρασπονδυλικά, με άμεση διαθωρακική τρώση της κορυφής της αρ. κοιλίας) είτε διαβρογχικά, μέσω βρογχοσκόπησης, 2. Μέσω των πνευμονικών φλεβών αλλά μόνον διεγχειρητικά, 3. Μέσω του μεσοκολπικού διαφράγματος μέσω τυχόντος ανοικτού ωοειδούς τρήματος είτε με τρώση αυτού, και 4. Παλίνδρομα διαρτηριακά (μέσω αορτής, αριστεράς κοιλίας και μιτροειδούς). Ο τελευταίος τρόπος θεωρητικά υπερέχει αφού δεν τραυματίζεται καρδιακός ή άλλος ιστός. Η τρώση του μεσοκολπικού διαφράγματος ενέχει καθεαυτή κίνδυνο τρώσης και άλλων δομών, μπορεί να καταλείψει αξιόλογη μεσοκολπική επικοινωνία ή δυσεπίλυτες κολπικές αρρυθμίες. Στον παλίνδρομο καθετηριασμό του αρ. κόλπου διεθνώς σημαντική υπήρξε η συμβολή του Καθηγητού κ. Χριστόδουλου Στεφανάδη, ο οποίος κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980 σχεδίασε και κατέστρωσε πρακτικά εφαρμόσιμη μέθοδο με τη βοήθεια δικής του επινόησης καθετήρα. Ο καθετήρας διαθέτει πηδαλιουχούμενο σύστημα, που συνίσταται σε ένα λεπτό ατσάλινο σύρμα το οποίο εξωτερικεύεται σε απόσταση 5-6 εκ. από το άκρο του καθετήρα και προσκολλάται στερεά στην εξωτερική επιφάνειά του 1.5 εκ. από το άκρο. Με το άπω τμήμα του καθετήρα τοποθετημένο στην αρ. κοιλία, εξωτερική έλξη του σύρματος προκαλεί ανάλογη κάμψη του άκρου του σε τόξο 1400-1600. Ταυτόχρονη αντιωρολογιακή στροφή και ορισμένες ακόμη μικρορυθμίσεις του καθετήρα προκαλούν την μέσω αυτού ευχερή δίοδο ενός μαλακού οδηγού J-σύρματος ανάδρομα μέσω της μιτροειδούς στον αρ. κόλπο. Γενεσιουργός αιτία της μεθόδου υπήρξε η μεγάλη ανάγκη για διαδερμική διάνοιξη της ρευματικής στένωσης της μιτροειδούς βαλβίδος, νόσου που έπληττε τις αναπτυσσόμενες χώρες. Ήδη από το 1984 είχε ξεκινήσει από τον Inoue η διάνοιξη της μιτροειδούς με καθετήρα-μπαλόνι με πρόσβαση από τη μηριαία φλέβα και απαραίτητη τρώση του μεσοκολπικού διαφράγματος. Η ανάδρομη πρόταση του Καθ. Στεφανάδη έμοιαζε πιο φυσιολογική και ελκυστική. Εφαρμόστηκε (1988-1996) σε 441 συνεχόμενους ασθενείς με συμπτωματική στένωση της μιτροειδούς σε 4 Κέντρα από διαφορετικούς χειριστές. Τα αποτελέσματα αναδείχθηκαν τουλάχιστον συγκρίσιμα με εκείνα της τεχνικής Inoue.Πέραν της non-transseptal βαλβιδοπλαστικής, ο ατραυματικός παλίνδρομος καθετηριασμός του αρ. κόλπου απέδωσε μία πρωτότυπη και αυθεντική σειρά μελετών φυσιολογίας του αρ. κόλπου τόσο σε υγιείς όσο και σε παθολογικές καταστάσεις πέραν των μιτρειδοπαθειών, με διεθνή απήχηση και επιρροή. Η δε ανάγκη εισόδου στον αρ. κόλπο σε περιπτώσεις όπως η κατάλυση των πνευμονικών φλεβών επί κολπικής μαρμαρυγής, η διαδερμική τοποθέτηση συσκευών περιορισμού της ανεπάρκειας μιτροειδούς ή συσκευών υποβοήθησης της αρ. κοιλίας, η σύγκλειση του ωτίου, η σύγκλειση παραβαλβιδικής διαφυγής κλπ, οριοθετεί και τις προοπτικές της συγκεκριμένης μεθόδου.