Restructuring financial systems in transition and developing economies: an approach based on the French financial system

Abstract

The aim of this paper is to contribute to the debate on the redesigning of financial systems in Central and Eastern European and developing countries by focusing attention on specific financial institutions appropriate to easing the transition and fostering the creation of markets. The paper argues that the immediate emulation of the better-known institutions of the most developed, market-based financial systems, i.e. the US and the UK, should not be taken for granted. It underlines, instead, the importance of drawing inspiration from the experiences of a variety of institutions and financial systems. Particularly relevant are those systems that have experienced forms of transition and a mix, over time, of market and state intervention. Copyright The European Bank for Reconstruction and Development, 1997.

Transaction Cost Economics: An Assessment of Empirical Research in the Social Sciences

“…As the Chinese economy continues to move from state socialism to a market orientation, hybrid forms will increasingly give way to private forms of organization. Additional applications of TCE logic to development issues are found in Menard and Shirley (2000), Che and Qian (1998), Husted (1994) and Bertero (1997). 43 It is perhaps difficult to understate the policy implications of this research, especially as developing countries consider implementing a host of new and unproven approaches.…”

Culture de gouvernance et développement

“…Encadré III.2. Le Plan Comme le souligne Bertero (1997), les externalités positives liées à cette institution ont un intérêt tout particulier pour les pays en transition et en développement : interface entre les politiques et les acteurs économiques et financiers, invités à prendre part à lélaboration des plans quinquennaux ; collecte dinformations sur léconomie réelle et construction dindicateurs statistiques pour lélaboration et lévaluation des politiques ; centre de recherche indépendant situé au cur du débat public, exclusivement préoccupé par la croissance et la coordination des acteurs à moyen et long termes.…”

Ευρωπαϊκές Χρηματοπιστωτικές Αγορές Και Εποπτικό Πλαίσιο Υπό Το Πρίσμα Της Πολιτικής Οικονομίας

“…Παράλληλα, όμως, με τους διαύλους χρηματοδότησης της οικονομικής δραστηριότητας, ο παράγοντας που συνυπολογίζεται στο διαχωρισμό των χρηματοπιστωτικών συστημάτων είναι ο βαθμός παρέμβασης του κράτους ή/και των νομισματικών αρχών στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς ορισμένα από τα «βασισμένα στις τράπεζες» χρηματοπιστωτικά συστήματα χαρακτηρίζονται, σε σχέση με άλλα συστήματα της αντίστοιχης «ομάδας», από έντονη ρύθμιση και κρατική παρέμβαση, κυρίως στα πεδία του καθορισμού των επιτοκίων και προσανατολισμού της κατανομής της πίστωσης (π.χ. Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα), ενώ σε άλλα χρηματοπιστωτικά συστήματα της ίδιας «ομάδας» αυτή η εξωσυστημική παρεμβατικότητα είναι περιορισμένη, και στα «αγορακεντρικά» χρηματοπιστωτικά συστήματα είναι ιδιαίτερα συρρικνωμένη (Zysman, 1983;Grabel, 1997;Bertero, 1997;Cernat, 2002;Pagoulatos, 2003b;Mugge, 2005). Ειδικότερα, ο Zysman (1983), συνυπολογίζοντας την κρατική παρέμβαση, κατηγοριοποίησε τα χρηματοπιστωτικά συστήματα μεταξύ (α) του «βασισμένου στην κεφαλαιαγορά» (capital market-based) συστήματος, όπου οι χρηματοδοτικοί πόροι κατανέμονται, σύμφωνα με τις τιμές που διαμορφώνονται στις ανταγωνιστικές αγοράς και δη τη χρηματιστηριακή αγορά και την κεφαλαιαγορά (βλ.…”

“…Τα χρηματοπιστωτικά συστήματα όπου ο τραπεζικός τομέας αποτελεί το βασικό πάροχο χρηματοδότησης της οικονομικής δραστηριότητας -με τα δάνεια να αποτελούν το μεγαλύτερο ή μεγάλο ποσοστό του παθητικού των επιχειρήσεων (Vitols, 2004;Holzl, 2006;Antzoulatos et al, 2008;Hardie and Maxfield, 2010)δύναται να χαρακτηριστούν ως τραπεζοκεντρικά, ενώ παρέχουν εργαλεία για την εκπλήρωση των στόχων της δημόσιας πολιτικής (von Mettenheim, 2009). Η συνεισφορά των τραπεζοκεντρικών συστημάτων στην ασκούμενη νομισματική, βιομηχανική και αναδιανεμητική πολιτική καθίσταται πιο μεγάλη, όταν το εύρος της κρατικής ιδιοκτησίας στο σύστημα είναι μεγάλο (Bertero, 1997). Η κατάσταση αυτή παρέχει, συχνά, συγκριτικά πλεονεκτήματα έναντι άλλων συστημάτων για την εκπλήρωση των στόχων της ασκούμενης πολιτικής, αλλά και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τα κρατικά πιστωτικά ιδρύματα έναντι των ιδιωτικών (von Mettenheim, 2009).…”

“…Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι αγορές χρήματος, κεφαλαίου και ασφάλισης συνιστούν τους δυναμικούς τομείς της άνθησης του χρηματοπιστωτικού συστήματοςιδιαίτερα για τα ανεπτυγμένα συστήματα-επαληθεύεται και από τις ενδείξεις για θετική σχέση με συντελεστή 0,214 μεταξύ του ρυθμού χρηματοπιστωτικής άνθησης (Gro) και της σημασίας των χρηματοοικονομικών αγορών, υποδηλώνοντας πως οι υψηλοί ρυθμοί χρηματοπιστωτικής άνθησης ακολουθούνται από την ανάπτυξη της σημασίας των επενδυτικών κεφαλαίων, των συνταξιοδοτικών ταμείων και των εταιριών ιδιωτικής ασφάλισης σε ένα σύστημα. Ο συσχετισμός αυτός συνάδει με προγενέστερες προσεγγίσεις (ενδεικτικά: Zysman, 1983;Dosi, 1990;Levine and Zervos, 1998;Allen and Gale, 2000;Hall and Soskice, 2001;Rajan and Zingales, 2003;Vitols, 2004;Mettenheim, 2009) που θέλουν στα ανεπτυγμένα και αγορακεντρικά συστήματα να έχουν σημαντικό ρόλο τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της κεφαλαιαγοράς και της αγοράς ιδιωτικής ασφάλισης και στα λιγότερο ανεπτυγμένα, όπως τα κρατικοκεντρικά συστήματα, κυρίαρχο ρόλο να διατηρούν τα τραπεζικά ιδρύματα (ενδεικτικά: Zysman, 1983;Grabel, 1997;Bertero, 1997;Cernat, 2001;Pagoulatos, 2003a;Mugge, 2005). Σε μία «ενδιάμεση» κατάσταση βρίσκονται τα τραπεζοκεντρικά συστήματα.…”