Redox status training and detraining responses in low-risk heart disease patients following aerobic, resistance and combined exercise training

Abstract

Έχει πλέον τεκμηριωθεί βιβλιογραφικά ότι η χρόνια / τακτική άσκηση μειώνει το οξειδωτικό στρες και αυξάνει τους αντιοξειδωτικούς δείκτες σε ασθενείς με καρδιαγγειακή νόσο. Ωστόσο, επί του παρόντος, δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αποκρίννονται αυτοί οι δείκτες μετά από διαφορετικού τύπου άσκησης καθώς επίσης και μετά από τη διακοπή ενός προγράμματος άσκησης. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξεταστούν οι μεταβολές της οξειδοαναγωγικής κατάστασης ασθενών με στεφανιαία νόσο, κατά τη διάρκεια, μετά το τέλος και μετά από τρίμηνη διακοπή τριών διαφορετικών προγραμμάτων άσκησης (αερόβιας προπόνησης, άσκησης με αντιστάσεις και συνδυαστικής προπόνησης).Στην παρούσα έρευνα συμμετείχαν πενήντα έξι ασθενείς με στεφανιαία νόσο, οι οποίοι καταμερίστηκαν τυχαία σε τέσσερις ομάδες: α) ομάδα αερόβιας άσκησης (n=15) β) ομάδα άσκησης αντιστάσεων (n=11), γ) ομάδα συνδυαστικής άσκησης (n=15) και δ) ομάδα ελέγχου (n=15). Οι συμμετέχοντες στις τρεις ομάδες άσκησης υποβλήθηκαν ανάλογα με την περίπτωση σε παρεμβατικό πρόγραμμα άσκησης διάρκειας 8 μηνών, 3 ημέρες την εβδομάδα. Πριν, κατά τη διάρκεια (4ο μήνα), αμέσως μετά το τέλος του παρεμβατικού προγράμματος άσκησης (8ο μήνα), καθώς επίσης και μετά τη διακοπή του παρεμβατικού προγράμματος (στον 1ο, 2ο και 3ο μήνα) αξιολογήθηκαν η μέγιστη αερόβια ικανότητα (VO2max), η μέγιστη ισομετρική μυϊκή δύναμη (Nm), η ευκαμψία καθώς επίσης και η οξειδοαναγωγική κατάσταση [δραστικές ουσίες θειοβαρβιτουρικού οξέος (TBARS), ολική αντιοξειδωτική ικανότητα (TAC), ανηγμένη γλουταθειόνη (GSH), οξειδωμένη γλουταθειόνη (GSSG) πρωτεϊνικά καρβονύλια (PC)] των συμμετεχόντων.Μετά από οκτώ μήνες άσκησης, παρουσιάστηκαν ευνοϊκές επιδράσεις στις παραμέτρους φυσικής κατάστασης (VO2max, μυϊκή δύναμη και ευκαμψία) καθώς επίσης και στην οξειδοαναγωγική κατάσταση των ασθενών. Η αερόβια προπόνηση φάνηκε να επηρεάζει θετικά και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σχεδόν όλες τις μεταβλητές του οξειδωτικού στρες (TBARS, TAC, GSH, GSSG, CAT και PC) τις οποίες αξιολογήσαμε, η συνδυαστική άσκηση επηρέασε θετικά μέρος των οξειδωτικών και αντιοξειδωτικών μεταβλητών (TBARS, TAC, CAT και PC) ενώ η άσκηση αντιστάσεων επηρέασε θετικά τις λιγότερες μεταβλητές οξειδωτικού στρες (TAC, CAT, PC). Κατά την περίοδο διακοπής του προγράμματος, σχεδόν όλοι οι δείκτες οξειδωτικού στρες για όλες τις ομάδες, επανήλθαν στα αρχικά τους επίπεδα, εκτός από τις συγκεντρώσεις GSSG και CAT στην ομάδα αερόβιας άσκησης.Τα ευρήματά αυτά μας δείχνουν ότι ο τύπος και η ένταση της άσκησης φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στις αλλαγές στα αντιοξειδωτικά ένζυμα. Υποστηρίζουν επίσης ότι η αερόβια άσκηση σχετίζεται με υψηλότερη αντιοξειδωτική ικανότητα. Τρεις μήνες διακοπής ενός παρεμβατικού προγράμματος είναι αρκετοί για να καταργήσουν πλήρως τις ωφέλιμες επιδράσεις που προκαλούνται από την άσκηση στην οξειδοαναγωγική κατάσταση των ασθενών, γεγονός που συνιστά ότι για μια καλύτερη αντιοξειδωτική κατάσταση, η άσκηση πρέπει να γίνεται εφόρου ζωής.