Redaktorki „Mojej Przyjaciółki” (1934-1939) i „Przyjaciółki” w okresie czytelnikowskim (1948-luty 1951)

Abstract

Artykuł ma być próbą przybliżenia środowisk twórczyń najbardziej masowych tytułów prasowych dla kobiet: przedwojennego dwutygodnika „Moja Przyjaciółka” ukazującego się w latach 1934-1939 w Zakładach Wydawniczych Alfreda Krzyckiego oraz wzorowanego na nim tygodnika „Przyjaciółka” z okresu, kiedy jego wydawcą był Instytut Prasy Spółdzielni Wydawniczo-Oświatowej „Czytelnik” (marzec 1948 – luty 1951). Analizie porównawczej poddane zostały sylwetki dziesięciu redaktorek, graficzek i publicystek „Mojej Przyjaciółki” oraz przygotowanie i drogi do zawodu takiej samej liczby dziennikarek związanych z „Przyjaciółką” powojenną. Na jej podstawie można stwierdzić, że pierwsze z pism, o ogólnokrajowym zasięgu, choć powstające w prowincjonalnym Żninie na Pałukach, tworzyły niezamężne dwudziestolatki stawiające swoje pierwsze kroki zawodowe w rodzinnym przedsiębiorstwie Krzyckich i przechodzące tam przez wszystkie etapy pracy redakcyjnej. Drugi z periodyków, będący elementem większego projektu kulturalno-oświatowego „Czytelnika” obliczonego na pozyskanie szerokich rzesz ludowego audytorium kobiecego, mającego dotąd znikomy lub żaden kontakt z prasą, „miały robić przedwojenne, dobrze wykształcone komunistki z inteligenckich domów” specjalnie wyselekcjonowane i przygotowane do pracy w czasopiśmie kobiecym.