Plasma prolactin in amenorrhoea, infertility, and other disorders: A retrospective study of 608 patients

Skrabanek, Petr; McDonald, D.; Valera, Eamonn de; Lanigan, O.; Powell, David

doi:10.1007/bf02939147

Cited by 20 publications

(2 citation statements)

References 19 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…Interestingly, 5.6% of 1328 women with regular menses and no galactorrhea were found to be hyperprolactinemic in a series of 1705 women with infertility, implying that they had ovulatory cycles; however, screening for macroprolactinemia was not done (13). That PRL excess may be important in this type of patient is suggested by the finding that treatment of similar patients with bromocriptine restored fertility (14). Transient hyperprolactinemia lasting for 1-2 days during the cycle has been shown in some infertile women, and such women may respond to dopamine agonists with increased progesterone during the luteal phase and improved fertility (15).…”

mentioning

confidence: 99%

ENDOCRINOLOGY IN PREGNANCY: Management of the pregnant patient with a prolactinoma

Molitch

2015

European Journal of Endocrinology

142

135

View full text Add to dashboard Cite

A woman with a prolactinoma is usually infertile. Dopamine agonists usually restore ovulation and fertility and such treatment generally is preferred over transsphenoidal surgery because of higher efficacy and safety. Cabergoline is usually preferred over bromocriptine because of its better efficacy with fewer adverse effects. Either drug increases the rates of spontaneous abortions, preterm deliveries, multiple births, or congenital malformations over what may be expected. However, the number of pregnancies reporting such experience is about sevenfold greater for bromocriptine. Tumor growth causing significant symptoms and requiring intervention has been reported to occur in 2.4% of those with microadenomas, 21% in those with macroadenomas without prior surgery or irradiation, and 4.7% of those with macroadenomas with prior surgery or irradiation. Visual fields should be assessed periodically during gestation in women with macroadenomas. If significant tumor growth occurs, most patients respond well to reinstitution of the dopamine agonist. Delivery of the baby and placenta can also be considered if the pregnancy is sufficiently advanced. Transsphenoidal debulking of the tumor is rarely necessary. Prolactin and fertilityWomen with hyperprolactinemia usually present with symptoms of galactorrhea, menstrual disorders (usually amenorrhea), and infertility. Hyperprolactinemia decreases luteinizing hormone (LH) pulse amplitude and frequency through suppression of gonadotropin-releasing hormone (GNRH) (1, 2). This effect appears to be mediated by an earlier step of suppressing the generation of kisspeptin, a protein made by neurons in the arcuate and periventricular nuclei of the hypothalamus, which stimulates GNRH release (3). Hyperprolactinemia has been associated with loss of the positive estrogen feedback on gonadotropin secretion at mid-cycle (4) but whether this effect is mediated through kisspeptin is not known.Direct prolactin (PRL) effects on ovarian granulosa cells include stimulation of the expression of type 2

show abstract

mentioning

confidence: 99%

ENDOCRINOLOGY IN PREGNANCY: Management of the pregnant patient with a prolactinoma

Molitch

2015

European Journal of Endocrinology

142

135

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…[216] Στις περιπτώσεις αυτές η θεραπεία µε βρωµοκρυπτίνη αποκατέστησε τη γονιµότητα. [217] Κάποιες γυναίκες µε υπογονιµότητα µπορεί να έχουν παροδική υπερπρολακτιναιµία 1-2 ηµερών κατά τη διάρκεια του κύκλου χωρίς άλλα συµπτώµατα. Και αυτή η οµάδα ανταποκρίνεται και παρουσιάζει βελτίωση στη γονιµότητα µετά από θεραπεία µε βρωµοκρυπτίνη.…”

Section: επιδράσεις της προλακτίνης στην ωοθήκη και τη γονιµότηταunclassified

Αντιμετώπιση Και Μακροχρόνια Παρακολούθηση Προλακτινωμάτων

Σάμπο¹

View full text Add to dashboard Cite

Τα προλακτινώματα προκαλούν υπερπρολακτιναιμία και διακρίνονται σε μικροαδενώματα και μακροαδενώματα. Η διάγνωση τίθεται με βάση την απόδειξητ ης αυξημένης τιμής της προλακτίνης και την ακτινολογική επιβεβαίωση του υποφυσιακού όγκου καθώς και με τον αποκλεισμό των δευτεροπαθών αιτίων υπερπρολακτιναιμίας. Η αρχική αντιμετώπιση των προλακτινωμάτων είναι η θεραπεία με αγωνιστές ντοπαμίνης. Εάν είναι επιθυμητή η διατήρηση της γονιμότητας, η βρωμοκρυπτίνη είναι ο προτιμώμενος φαρμακευτικός παράγοντας.Έχει αποδειχθεί ότι η καβεργολίνη υπερέχει σε αποτελεσματικότητα της βρωμοκρυπτίνης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις όπου τα προλακτινώματα είναι ανθεκτικά στην τελευταία ή όταν η γονιμότητα δεν αποτελεί θεραπευτικό στόχο. Η χειρουργική αντιμετώπιση και η ακτινοβολία χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις αποτυχίας της φαρμακευτικής αγωγής. Οι ασθενείς που βρίσκονται υπό αγωγή με αγωνιστές ντοπαμίνης μπορούν να διακόψουν την αγωγή μετά την ομαλοποίηση των επιπέδων προλακτίνης αλλά και την απουσία απεικονιστικών ευρημάτων στην περίπτωση που η υπερπρολακτιναιμία οφείλεται σε μακροπρολακτίνωμα. Αυτοί οι ασθενείς πρέπει να παρακολουθούνται στενά με τακτικές μετρήσεις της προλακτίνης και/ή με απεικόνιση της υπόφυσης για την πιθανότητα υποτροπής.Ο σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμήσει τα κλινικά, ορμονικά και απεικονιστικά χαρακτηριστικά των ασθενών με προλακτίνωμα κατά τη διάγνωση, να καταγράψει τιςθεραπευτικές παρεμβάσεις και τη μακροχρόνια έκβαση υπό αγωγή και μετά τη διακοπή της αγωγής. Εκατόν εβδομήντα πέντε ασθενείς (79 με μικρο- και 96 με μακροπρολακτίνωμα) που νοσηλεύθηκαν στο Ενδοκρινολογικό Τμήμα του νοσοκομείου “Ο Ευαγγελισμός” ή εξετάστηκαν στο εξωτερικό ιατρείο της κλινικής τη χρονική περίοδο από 1/01/1970 ως 31/12/2010 εκτιμήθηκαν αναδρομικά. Τα κριτήρια ένταξης ήταν σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες για τη διάγνωση και παρακολούθηση ασθενών με προλακτίνωμα. Οι ασθενείς με δευτεροπαθή υπερπρολακτιναιμία αποκλείστηκαν. Οι ασθενείς χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες με βάση τη χρονολογία εισαγωγής της μαγνητικής τομογραφίας (1990) ως κύριας μεθόδου απεικόνισης των αδενωμάτων της υπόφυσης: οι ασθενείς οι οποίοι διαγνώστηκαν πριν το 1990 αποτέλεσαν την ομάδα Α και οι ασθενείς οι οποίοι διαγνώστηκαν μετά το 1990 αποτέλεσαν την ομάδα Β. Στην πρώτη ομάδα, από τους 76 ασθενείς 33 είχαν μικροπρολακτίνωμα και 43 είχαν μακροπρολακτίνωμα, 19 ήταν άνδρες και 57 γυναίκες και ο μέσος όρος ηλικίας διάγνωσης ήταν 31,7±1,4 έτη, ενώ στη δεύτερη ομάδα, από τους 99 ασθενείς 46 είχαν μικροπρολακτίνωμα και 53 είχαν μακροπρολακτίνωμα, 35 ήταν άνδρες και 64 γυναίκες και ο μέσος όρος ηλικίας διάγνωσης ήταν 34,8±1,7 έτη. Τα επίπεδα της προλακτίνης στη διάγνωση ήταν 602,9±161,4 ng/ml στην ομάδα Α και 1206,8±331,9 ng/ml στην ομάδα Β και ήταν υψηλότερα στα μακροπρολακτινώματα. Τα κλινικά συμπτώματα στη διάγνωση ήταν ανάλογα με το μέγεθος του αδενώματος και το φύλο των ασθενών.Αγωγή με αγωνιστές ντοπαμίνης έλαβαν 39 ασθενείς της ομάδας Α και 83 ασθενείς της ομάδας Β. Συνολικά 23 ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με χειρουργική αφαίρεση αδενώματος (16 ασθενείς της ομάδας Α και 7 ασθενείς της ομάδας Β) και σε ακτινοβολία υποβλήθηκαν συνολικά 11 ασθενείς (9 ασθενείς ήταν της ομάδας Α και 2 της ομάδας Β). Οι θεραπευτικές επεμβάσεις ήταν αποτελεσματικές στη διόρθωση του υπογοναδισμού, ομαλοποιώντας τα επίπεδα της προλακτίνης και μειώνοντας το μέγεθος του αδενώματος σε ποσοστό 40,9% για τα μικροπρολακτινώματα και 61,7% για τα μακροπρολακτινώματα. Από το σύνολο των ασθενών, 91 ασθενείς (44 με μικρο- και 47 με μακροαδένωμα) προσήλθαν για μακροχρόνια παρακολούθηση στο τμήμα μας. Ο χρόνος παρακολούθησης ήταν 139,2±49,1 μήνες για τα μικροπρολακτινώματα και8 8,2±13,9 μήνες για τα μακροπρολακτινώματα. Από τους 47 ασθενείς στους οποίους διακόπηκε η αγωγή με αγωνιστές ντοπαμίνης, 56,6% εμφάνισαν υποτροπή και 40,4% παρέμειναν σε ύφεση στη διάρκεια της παρακολούθησης. Η μέση διάρκεια αγωγής ήταν 5 έτη και η μέση διάρκεια παρακολούθησης μετά τη διακοπή της αγωγής ήταν 2,2 έτη.Συμπερασματικά, παρουσιάζουμε μια κλινική επισκόπηση ασθενών με προλακτίνωμα και την έκβασή τους μετά από μακροχρόνια παρακολούθηση. Τα κλινικά χαρακτηριστικά είναι ανάλογα με το μέγεθος του αδενώματος και το φύλο των ασθενών και δεν διαφέρει από την κλασική περιγραφή της νόσου. Ανάλογα με την χρονική περίοδο της διάγνωσης (πριν ή μετά το 1990) διαπιστώσαμε τον διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης αυτών των ασθενών. Οι ασθενείς που διαγνώστηκαν πριν το 1990 οι πιο πολλοί αντιμετωπίστηκαν με βρωμοκρυπτίνη, είχαν υποβληθεί σε χειρουργική αντιμετώπιση χωρίς έλεγχο της νόσου και σε ακτινοβολία. Η υποτροπή των ασθενών μετά από περίπου 5 χρόνια θεραπείας ήταν 56,6% στους 26,5 μήνες μετά τη διακοπή της αγωγής.

show abstract

Prolactin-Secreting Tumors

Kannan

1987

The Pituitary Gland

View full text Add to dashboard Cite

Plasma prolactin in amenorrhoea, infertility, and other disorders: A retrospective study of 608 patients

Cited by 20 publications

References 19 publications

ENDOCRINOLOGY IN PREGNANCY: Management of the pregnant patient with a prolactinoma

ENDOCRINOLOGY IN PREGNANCY: Management of the pregnant patient with a prolactinoma

Αντιμετώπιση Και Μακροχρόνια Παρακολούθηση Προλακτινωμάτων

Prolactin-Secreting Tumors

Contact Info

Product

Resources

About