Pharmacodynamics of Amlexanox (AA-673) in Normal and Anaphylactic Rat Conjunctiva and Its Effect on Histamine Concentration

Abstract

The pharmacodynamics of Amlexanox (AA-673), an azoxanthone derivative recently developed as an ocular anti-allergic drug, were studied in normal and anaphylactic rat conjunctiva. Ocular anaphylaxis was induced by topical application of dithiothreitol and antigen challenge (egg albumin). The drug concentration was measured at 5, 30, 60 and 120 min after instillation of AA-673 0.25% ophthalmic solution. Histamine concentrations in the pretreated and untreated anaphylactic conjunctiva were compared. In both groups the drug concentration decreased exponentially with time, showing a marked delay in the anaphylactic group. There was a significant difference in histamine values between the pretreated and untreated groups.

Inhibition of IKKɛ and TBK1 Improves Glucose Control in a Subset of Patients with Type 2 Diabetes

“…Amlexanox and its metabolites were identifiable in the serum of the treated patients at 12 weeks (Inagaki et al, 1992; Rankov et al, 1990). Importantly, there was no difference in steady state serum levels of amlexanox or its metabolites in the responders versus non-responders (Figure 4a and b).…”

Development and validation of LC–MS/MS method for amlexanox in rat plasma and its application in preclinical pharmacokinetics

“…The determination of radioactivity and thin‐layer chromatography (TLC) methods were used for quantitative detection of 14 C amlexanox in biological samples in 1985 (Hiroshi et al, 1985). An HPLC‐UV detection method was used to determine the concentration of amlexanox in bulbar conjunctiva of rats after instillation of amlexanox 0.25% ophthalmic solution with limited sensitivity (Rankov, Sasaki, & Fukuda, 1990). An HPLC method was used to determine the concentration of amlexanox in clinical plasma samples (Khandwala, Van Inwegen, Charney, & Alfano, 1997).…”

Μελέτη Φαρμακολογικά Δραστικών Ουσιών Και Εκδοχών Στα Επίπεδα Ισταμίνης Του Επιπεφυκότα

“…Ο ποσοτικός προσδιορισμός της ισταμίνης έγινε φθοριομετρικά (Shore et al 1959, Tiligada et al 2000. (Rankov et al 1990, Berby et al 1991, Ballas et al 1993, Abelson et al 1995, Tiligada et al 2000. Η ευαισθησία της μεθόδου (Εικόνα 2.2) και το γεγονός ότι τα επίπεδα ισταμίνης στα δείγματα του ιστού εντοπίστηκαν στο αρχικό, γραμμικό τμήμα της καμπύλης αναφοράς (Εικόνες 2.5 -2.6) επέτρεψαν τον προσδιορισμό της αμίνης στον επιπεφυκότα του ενός οφθαλμού.…”

“…Έτσι υπήρχε δυνατότητα χορήγησης διαφορετικών ουσιών στον κάθε οφθαλμό ενός πειραματοζώου (ο ένας αποτελούσε τον οφθαλμόμάρτυρα), με αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση των διακυμάνσεων των αποτελεσμάτων λόγω ιδιοσυγκρασίας. Η χορήγηση μιας ουσίας στον ένα οφθαλμό και μιας άλλης ή ρυθμιστικού διαλύματος ή placebo στον άλλο έχει γίνει στο παρελθόν με επιτυχία τόσο σε πειραματόζωα όσο και σε ανθρώπους, ακόμα και κατά τη διάρκεια κλινικών δοκιμών νέων ουσιών που προορίζονται για τοπική χορήγηση (Rankov et al 1990, Berby et al 1991, Ballas et al 1993, Abelson et al 1995. H C48/80, που χρησιμοποιήθηκε σε συγκέντρωση lOOng/ml σύμφωνα με την υπάρχουσα βιβλιογραφία (Tiligada et al 2000), προκάλεσε στατιστικά σημαντική μείωση των επιπέδων της ισταμίνης (Εικόνα 2.7).…”