Oparzenia wieku dziecięcego w regionie Pomorza Zachodniego w latach 80. XX wieku i obecnie

Abstract

Wstęp: Oparzenia u dzieci należą do jednych z najcięższych urazów wymagających szybkiego i wielospecjalistycznego leczenia.Celem pracy była analiza porównawcza epidemiologii, etiologii, ciężkości oparzenia, sposobów i wyników leczenia oraz charakterystyka zmian kierunków opieki nad dziećmi hospitalizowanymi z powodu oparzenia, zamieszkującymi region Pomorza Zachodniego.Materiały i metody: Analizie poddano dokumentację medyczną 1230 pacjentów. Podzielono ich na dwie grupy: 710 dzieci leczonych w latach 1985–1988 (4 lata) i 520 dzieci leczonych w latach 2006–2010 (5 lat). Analiza obejmowała dane demograficzne, etiologiczne, rodzaj udzielonej pierwszej pomocy, ocenę kliniczną powierzchni oparzonej oraz sposób zastosowanego leczenia.Wyniki: W obu badanych grupach do oparzeń ciała najczęściej dochodziło u dzieci pomiędzy 1. a 2. r.ż., zawsze 2-krotnie częściej u chłopców. Zarówno w latach 80. XX w., jak i obecnie przyczyną najczęściej był gorący płyn. W latach 80. XX w. średnia długość hospitalizacji dzieci z oparzeniami ciężkimi wynosiła 31 dni, obecnie – 14 dni. Dawniej preferowano zachowawczy sposób leczenia, obecnie częściej i szybciej stosowano leczenie operacyjne.Wnioski: Na Pomorzu Zachodnim 2-krotnie obniżyła się częstość hospitalizacji oparzonych dzieci. Najczęściej były i są leczone dzieci w wieku od 1. r.ż. do 2 lat, 2-krotnie częściej chłopcy; wysoki odsetek stanowią niemowlęta. Najczęstszą przyczyną oparzeń u niemowląt i dzieci młodszych pozostaje gorący płyn, a udzieci starszych także płomień. W stosunku do lat 80. XX w. obecne metody leczenia gwarantują krótszy czas hospitalizacji.