MarCin MaksyMilian łoBoZek ohbłOGOsłAWIONA bOlEsłAWA MARIA lAMENt Na ziemiach polskich, w zaborze rosyjskim, w XIX wieku dało się zauważyć głębokie odrodzenie życia zakonnego. Wkrótce jednak ten ożywiony nurt działalności religijnej został poddany poważnej próbie. Mimo iż władze carskie przez cały czas od momentu rozbioru Polski systematycznie dążyły do ograniczenia życia klasztornego, najbardziej dramatyczny w skutkach okazał się ukaz carski z 27 października 1864 roku. W związku z poparciem, jakie duchowieństwo, zwłaszcza zakonne, udzieliło powstańczemu zrywowi wyrażającemu się wybuchem powstania styczniowego, rząd carski opracował tzw. reformę klasztorów, na skutek której zlikwidowano około 2/3 istniejących klasztorów 1 . Urzędowy język rosyjski sprowadzał język polski do roli narzecza, tępiono polskość wszędzie, najbardziej w jej sojuszu z katolicyzmem. Rosja carska za bardzo zżyła się z prawosławiem, aby nie zdawać sobie sprawy, czym jest przymierze narodu i religii, czym jest płynąca z niego dla obu stron siła 2 . Mimo carskich restrykcji powołania do życia zakonnego były bardzo liczne. Jednak nie mogły one być realizowane za pomocą tradycyjnych form życia poświęconego Bogu. Członkowie zgromadzeń zakonnych zmuszeni byli prowadzić swoje apostolstwo w ukryciu, oddając się pracy społeczno-religijnej 3 .Jedną z wielu osób, powołanych w tym czasie przez Boga do pracy na rzecz Królestwa Bożego, była błogosławiona Bolesława Lament. Jej życie polegało na pracy nad szerzeniem miłości Bożej w duszach ludzkich, a znamiennym rysem charakteru było całkowite zaangażowanie się w służbie ideałom. Bolesława nie znosiła połowiczności i przeciętności, cokolwiek czyniła, wkładała w to całe swe serce, zdolne do wielkiej ofiary i miłości 4 . Jej działalność w środowisku prawosławnym była pionierska i miała znaczenie prekursorskie dla idei ekumenicznej. Oddziaływała na