Od Kodeksu Teodozjusza do konwencji z Nikozji – ochrona dziedzictwa kultury jako narzędzie sekularyzacji

Abstract


 
 
 W artykule podjęto próbę przedstawienia procesu kształtowania się dziedzictwa kultury w szerszej perspektywie, w której krajowe regulacje prawne są jedynie wyznacznikiem pewnych ogólnych tendencji. Skoncentrowano się przede wszystkim na przekształcaniu miejsc i obiektów kultu religijnego w prawnie chronione dziedzictwo kultury. Autor stawia tezę, że proces „udziedziczania” religijnych artefaktów można uznać za polityczny środek sekularyzacji. Stąd też artykuł stanowi część badań heritologicznych. Ma na celu między innymi odpowiedzieć na dwa główne pytania. Po pierwsze, co się dzieje, gdy miejsca, obiekty i praktyki religijne stają się dziedzictwem? Po drugie, czy w przepisach prawnych można wyodrębnić funkcjonalną ścieżkę opisującą ochronę artefaktów religijnych jako dziedzictwa kultury w historii Europy, która zmieniła ich społeczne postrzeganie? Czy „odziedziczenie” obiektów religijnych jest równoznaczne z ich świadomą świecką „patrymonializacją”, czy też sekularyzacja jest tylko skutkiem ubocznym ich ochrony za pomocą regulacji prawnych?