Obstructieve slaapapneu: pathofysiologie en gevolgen

Abstract

Obstructieveslaapapneusyndroom (OSAS) kan samengaan met hart-en vaatzieken, diabetes mellitus type 2 en veranderingen in het metabolisme. Het bij herhaling optreden van obstructieve apneus, met de daarbij behorende pathofysiologische veranderingen, zoals intermitterende hypoxie, verhoogde sympathicusactiviteit en verstoring van de slaap, speelt hierbij een belangrijke rol. Herkenning van OSAS bij patiënten die reeds behandeld worden voor één of meer comorbiditeiten of die een verhoogd risico hebben op deze ziekten is belangrijk om de gevolgen van de obstructieve apneus te helpen voorkomen. InleidingHet obstructieveslaapapneusyndroom (OSAS) is een aandoening waarbij tijdens de slaap de keel 'dichtvalt', waardoor de ademweg tijdelijk partieel of volledig is geobstrueerd. Hierdoor treedt een complete ademstop (apneu) op of een vermindering van de ademhaling (hypopneu). Dit gaat gepaard met een desaturatie van ten minste 4 % en/of een arousal (wekreflex). Een apneu komt bij iedereen wel eens voor tijdens de slaap, maar wanneer deze in toenemende mate optreedt, leidt dat tot klachten en problemen.De patiënten presenteren zich vaak met klachten die een gevolg zijn van de verstoring van de slaap. De wekreflex aan het einde van de apneu leidt tot een afname van de diepe slaap en rapid eye movement (rem)slaap. Daarnaast leidt de apneu tot een daling van het zuurstofgehalte, een stijging van het koolzuurgehalte en een stijging van bloeddruk en hartslag. De intermitterende hypoxie speelt een belangrijke