We współczesnej ewolucji rzeźby Tatr widoczne są dwie sprzeczne tendencje -do stabilizacji zmian rzeźby po zakończeniu małej epoki lodowej oraz ograniczeniu działalności człowieka i naturalna tendencja do jej degradacji.Rozwój rzeźby uzależniony jest od budowy geologicznej i od wysokości bezwzględnej obszaru, będącej wynikiem tektonicznego podnoszenia, aż od młodszego neogenu (Klimaszewski 1988). Tatry zbudowane są z trzonu krystalicznego wraz z jego permsko-mezozoiczną osłoną oraz ze sfałdowanych i nasuniętych w górnej kredzie płaszczowin wierchowych (Giewontu, Czerwonych Wierchów) i płaszczowin reglowych -dolnej (kriżniańskiej), środkowej (choczańskiej) i górnej (strażowskiej). Tatry Wysokie utworzone są głównie z odpornych karbońskich intruzywnych granitoidów (granodiorytów, tonalitów) trzonu krystalicznego, Tatry Zachodnie z metamorficznych skał krystalicznych (gnejsów, migmatytów, amfibolitów, łupków metamorficznych, prawdopodobnie staropaleozoicznych), a Tatry Reglowe z naprzemianległych serii mezozoicznych wapieni i dolomitów oraz łupków i margli, należących do serii reglowych (Książkiewicz 1972, Bac-Moszaszwili i in. 1979, Oszczypko 1995, Piotrowska i in. 2015.Współczesna ewolucja rzeźby Tatr to ciągłe przekształcanie rzeźby plejstoceńskiej, która na obszarze 68% powierzchni Tatr polskich była formowana przez procesy peryglacjalne, a jedynie na 32% przez procesy glacjalne (ryc. 3.1). Powstała wtedy wyjątkowa w skali polskich gór rzeźba typu alpejskiego. Procesy glacjalne, przekształcając odziedziczony piętrowy układ dolin, uformowały system lodowcowych cyrków i żłobów, a dna dolin zostały wypełnione materiałem morenowym, w niższej części fluwioglacjalnym (