ΠΡΟΛΟΓΟΣ Τον όρο "πυλαία υπέρταση" χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το 1902 οι Gilbert και Carnot , για να χαρακτηρίσουν το σύνδρομο αυξημένης πίεσης του αίματος μέσα στην πυλαία φλέβα, που παρατηρείται σε περιπτώσεις προχωρημένης βλάβης του ήπατος και εκδηλώνεται (Τούντας και Μαρσέλος 1971) με την εμφάνιση ασκίτη, σπληνομεγαλίας και αιμορραγίας από το ανώτερο τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα. 0 Eck το 1877 ήταν αυτός που, πειραματιζόμενος σε σκύλους, απόδειξε ότι είναι δυνατή η πυλαιοσυστηματική φλεβική αναστόμωση. Το 1945 οι Blakemore και Lord αφενός και ο Whipple αφετέρου πραγματοποίησαν στον άνθρωπο τις πρώτες επιτυχείς πυλαιοσυστηματικές αναστομώσεις. Από τότε μέχρι σήμερα, στην προσπάθεια αντιμετώπισης της πυλαίας υπέρτασης και των επιπλοκών της, έχουν επινοηθεί και εφαρμοστεί ποικί λες πυλαιοκοιλικές παρακάμψεις. Κάθε μια από αυτές έχει τα πλεονεκτή ματα και τα μειονεκτήματα της.Σαν ιδανική εγχειρητική μέθοδος αντιμετώπισης της πυλαίας υπέρτασης μπορεί να θεωρηθεί εκείνη που αφενός θα αποσυμφορεί το πυλαίο σύστη μα και αφετέρου θα διατηρεί ικανοποιητική ροή σπλαγχνικού αίματος προς το ήπαρ. Σκοπός του πρώτου σκέλους μιας τέτοιας εγχείρησης είναι να πέσει η πίεση στην πυλαία φλέβα σε τέτοια επίπεδα, ώστε ο άρρωστος να μη κινδυνεύει στο μέλλον από αιμορραγίες συνεπεία ρήξης οισοφαγικών κιρσών,ενώ σκοπός του δευτέρου σκέλους είναι να αποφευχθεί η μετεχειρητική ηπατική εγκεφαλοπάθεια (Hobbs 1979, Silk και Williams 1979.Το ήπαρ διαθέτει τρία αγγειακά συστήματα (της ηπατικής αρτηρίας, της πυλαίας φλέβας και των ηπατικών φλεβών) που επικοινωνούν μεταξύ τους στα κολπώδη τριχοειδή (Herrick 1907, Sherlock 1972, Αποστολάκης 1976Ganong 1979. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να χρησιμοποιήσουμε την ηπατική αρτηρία σαν απαγωγό,από το ήπαρ,αγγείο στην προσπάθεια αντιμετώπισης της πυλαίας υπέρτασης, που οφείλεται σε μεθηπατικό κώλυμα. "Ετσι σχε-Εικόνα 6. Αναστομώσεις πυλαίας φλέβας (Netter)