Κρίνουμε σκόπιμο να σημασιοδοτήσουμε την έννοια της διαλεκτικής, πριν προβούμε στην συστηματική διερεύνηση της έννοιας στο έργο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και τονίσουμε τη σχέση της με την οντολογία ,τη μεταφυσική ,τη γνωσιολογία ,τη λογική ,την επιστήμη, την ρητορική, τη φιλοσοφία, την ηθική και την πολιτική. Χρησιμοποιώντας την ιστορικοσυγκριτική μέθοδο παρακολουθούμε την εξελικτική πορεία της διαλεκτικής και πώς αυτή μεταστοιχειώνεται ,ενώ διατρέχουμε το σύνολο των πλατωνικών διαλόγων , και εστιάζουμε κυρίως στο Όργανο του Αριστοτέλη .Στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης ενότητας αναφερόμαστε στην προσωκρατική διαλεκτική. Η διαλεκτική λογική ξεκινά με τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη ,ως αντιπαράθεση γίγνεσθαι και είναι. Αντικείμενο της λογικής γνώσης και για τους δύο, είναι η αλήθεια. Κοινή είναι και η μεθοδολογική αρχή. Ο Παρμενίδης έμμεσα , μέσω της πρακτικής του Ζήνωνα και ο Ηράκλειτος ρητά , γνωρίζουν μέσω της άρνησης. Ο πρώτος μέσω της εξέτασης της αντίθετης θέσης , την οποία οδηγεί στην αντίφαση και στην αυτοαναίρεση, στη λογική ανακολουθία και στην εις άτοπον απαγωγή. Ο δεύτερος μέσω του αντίθετου του αντικειμένου γνώσης ,διατυπώνοντας αντιφατικές κρίσεις με τελικό σκοπό την ενότητα των αντιθέτων σε ένα κοινό περιεκτικό στοιχείο (ρυθμός , χρόνος ,λόγος). Εγκαινιάζουν έτσι έναν απόλυτο , εκ διαμέτρου αντίθετο μονισμό. Η αληθής γνώση στην οποία καταλήγουν , είναι εκ διαμέτρου αντίθετη όσον αφορά τον δρόμο της βασιλικής οδού του λόγου και της λογικής της άρνησης.. Στον Ηράκλειτο έχουμε το «εν γίγνεσθαι είναι» της ενότητας των αντιθέτων, το οποίο διέπεται από τον ρυθμό της διαλεκτικής , με την οποία συλλαμβάνεται η ολότητα αυτή του κόσμου. Στον Παρμενίδη «το εν γίγνεσθαι» της διασποράς του ταυτόσημου δεν έχει αρχή και τέλος και είναι τελείως αρρύθμιστο. Ο Ηράκλειτος δεν αναγνώριζε την ύπαρξη λογικών κατηγοριών ούτε λογικών κριτηρίων, ενώ η έρευνα του δεν αφορούσε στην υλική ουσία των πραγμάτων ούτε στην ιδέα τους , αλλά στην αλήθεια αυτού τούτου του είναι. Πριν από τη λογική είναι ο λόγος ,όχι ο λόγος της λογικής , αλλά το καθόλου λογικό, γέννημα και θρέμμα της ψυχής.(Β 115) Ο ηρακλείτειος λόγος είναι ενσαρκωμένη σκέψη, με πεδίο άσκησης το είναι. Οι απόψεις των δύο προσωκρατικών διερευνώνται μέσα στα διασωθέντα αποσπάσματα τους , αλλά και μέσα στο έργο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.Το δεύτερο κεφάλαιο εξετάζει τη ρητορική υπό το πρίσμα της πλατωνικής διαλεκτικής και τονίζεται ότι η σοφιστική είναι η πρώτη που ασχολείται συστηματικά με την κατασκευή συλλογισμών και την ανασκευή τους με την ανακάλυψη λογικών αρχών. Ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη στάση του Πλάτωνα, κάνει λόγο για σοφισμούς (είδος ψευδούς φαινομενικού συλλογισμού )και σοφιστικούς ελέγχους (κανόνες αληθοφανούς ανασκευής επιχειρημάτων). Η σοφιστική λογική, όταν δεν είναι φιλοσοφική, είναι αντιλογική ή εριστική, γιατί αντιστρατεύεται την καθεστηκυία λογική.Στην δεύτερη ενότητα, η οποία αποτελείται από οκτώ κεφάλαια, διερευνάται η σωκρατική και η πλατωνική διαλεκτική. Η τέχνη της διαλογικής συζήτησης, την οποία ο Σωκράτης θα τελειοποιήσει, δεν ήταν α...