Medicamenteuze behandeling van de overactieve blaas: het heden en de toekomst

Abstract

SamenvattingMuscarine-receptorantagonisten en de β3-agonist mirabegron vormen de basis van de medicamenteuze behandeling van het overactieveblaassyndroom (OAB). De effectiviteit van muscarine-receptorantagonisten en mirabegron is vergelijkbaar en de combinatie solifenacine en mirabegron is minimaal effectiever dan dezelfde middelen als monotherapie. De bijwerkingen van antimuscarinica zijn onder andere een droge mond en obstipatie en die van mirabegron zijn vergelijkbaar met placebo. Weinig patiënten gebruiken deze middelen langdurig vanwege een gebrek aan effectiviteit ervan en vanwege de bijwerkingen. Er lijken op dit moment geen middelen met een nieuw werkingsmechanisme in ontwikkeling te zijn en de kans is klein daar op korte termijn verandering in komt. Omdat OAB een symptoomcomplex is, met mogelijk verschillende onderliggende pathologieën en symptoomcombinaties, is het onwaarschijnlijk dat nieuwe middelen duidelijk effectiever zullen zijn. De belangrijkste prioriteiten voor de toekomst zijn niet alleen de ontdekking van nieuwe therapeutische targets, maar ook identificatie van subgroepen met dezelfde symptomatologie of onderliggende pathologie. Biomarkers zouden een rol kunnen spelen bij deze zoektocht.