Mantelzorg voor demente patiënten

Abstract

SamenvattingDementie beïnvloedt het leven van zowel de patiënt als de mantelzorger ingrijpend. Voor de patiënt is geen genezing mogelijk, maar de kwaliteit van leven van mantelzorgers blijkt te verbeteren met psychosociale interventies die tegemoetkomen aan hun behoeften. Begeleiding van mantelzorgers van patiën-ten met dementie vergt echter kennis en inzet -niet alleen van de individuele huisarts maar ook van de beroepsgroep als geheel. Op dit moment heeft de beroepsgroep nog te vaak een houding van 'op de eieren blijven zitten en niet uitbroeden': niet signaleren, niet doorverwijzen en niet begeleiden. Het is hoog tijd dat de huisartsgeneeskunde daarin tot een keuze komt: hetzij zelf de begeleiding van dementerenden en hun mantelzorger ter hand nemen, hetzij doorverwijzen. InleidingDementie beïnvloedt niet alleen de kwaliteit van leven van de patiënt, maar ook die van de mantelzorger. De positie van die laatste is ingewikkeld: hij is niet aleen hulpverlener maar heeft ook zelf door de zware belasting aandacht en begeleiding nodig. Voor de huisarts is de mantelzorger dus zowel een belangrijke persoon om mee samen te werken als iemand die extra aandacht nodig heeft. Het eerste probleem dat zich hierbij voordoet is de late herkenning van dementie. Het duurt gemiddeld een jaar na de eerste symptomen voordat de mantelzorger en de patiënt zich melden bij de huisarts. 1 Vervolgens ervaart de huisarts vaak belemmeringen om tot diagnostiek over te gaan, onder andere omdat hij het gevoel heeft niets te bieden te hebben. 2 Het is alsof alle betrokken partijen het met elkaar eens zijn: we steken de kop in het zand. Dit alles leidt tot onderdiagnostiek, en zonder diagnostiek geen behandeling of begeleiding. In de periode voor de formele diag-BSL -BIJ -3053r2_BIJ 058