Manejo no farmacológico del insomnio

Abstract

El insomnio es el trastorno de sueño más frecuente y, a menudo, se encuentra asociado a otros trastornos mentales. El diagnóstico se realiza cuando la queja principal es un sueño no reparador o una dificultad para iniciar o mantener el sueño y dura, al menos, tres meses. El objetivo del presente artículo es describir los diferentes modelos del insomnio primario, así como las aproximaciones terapéuticas no farmacológicas derivadas de estos esquemas. Las modalidades más comunes de tratamiento incluyen enfoques de tipo comportamental, control de estímulos, restricción de sueño, higiene de sueño y relajación muscular progresiva. Al ser el insomnio una condición crónica, se recomiendan tratamientos a largo plazo con un alto perfil de seguridad.

Gorputz-irudiaren eragina erditze osteko depresioan: berrikuspen sistematikoa

“…Etiologiari dagokionez, faktore sozioekonomikoez gain, beste askok dute zerikusia eritasunaren agerpenean eta mantentzean. Endokrinologiari dagokionez, argi dago haurdunaldian eta erdiberriaroan gertatzen diren aldaketa endokrinoek erantzukizun zuzena izan dezaketela depresioaren agerpenean (estradiolaren eta estriolaren igoerak, tiroide-funtzioaren asaldurak, eta prolaktina, kortisol eta triptofano-mailen aldaketa plasmatikoak…), baina ez dira berrikuspen honen gaia (29). Hala ere, nahasmendu honetan eragiten duten faktoreen artean depresio-/antsietateaurrekariak izatea edota haurdunaldian zehar garatzea eta EODaren aurrekariak izatea aurki ditzakegu.…”

“…Hala ere, nahasmendu honetan eragiten duten faktoreen artean depresio-/antsietateaurrekariak izatea edota haurdunaldian zehar garatzea eta EODaren aurrekariak izatea aurki ditzakegu. Bestalde, faktore psikosozialak oso garrantzitsuak izan daitezke, hala nola sostengu sozialaren gabezia, gertakari estresagarrien iturri izan daitezkeen egoera sozial-familiarrak… (23,29). Horrez gain, haurtzaroan bizitako indarkeriak, bikote-harreman disfuntzionalak, desiratu gabeko haurdunaldiak edota nahasmendu hauen familia-historiek ere emakumea EODaren aurrean zaurgarriago egiten dute (29).…”

“…Bestalde, faktore psikosozialak oso garrantzitsuak izan daitezke, hala nola sostengu sozialaren gabezia, gertakari estresagarrien iturri izan daitezkeen egoera sozial-familiarrak… (23,29). Horrez gain, haurtzaroan bizitako indarkeriak, bikote-harreman disfuntzionalak, desiratu gabeko haurdunaldiak edota nahasmendu hauen familia-historiek ere emakumea EODaren aurrean zaurgarriago egiten dute (29). Nahasmenduak hainbat sintoma ekartzen ditu amarengan, hala nola negargura edo tristura iraunkorra, gehiegizko zaintza edota eguneroko jardueretan parte hartzeko gogogabetasuna, baita idea suizidak kasu larrienetan ere (29).…”