Management of thrombotic thrombocytopenic purpura: current perspectives

Abstract

Thrombotic thrombocytopenic purpura (TTP) is a rare, life-threatening thrombotic microangiopathy which causes significant morbidity and mortality unless promptly recognized and treated. The underlying pathogenesis of TTP is a severe deficiency in ADAMTS13 activity, a metalloprotease that cleaves ultralarge von Willebrand factor multimers. This deficiency is either autoantibody mediated (acquired TTP) or due to deleterious mutations in the gene encoding ADAMTS13 (congenital TTP). The elucidation of this disease mechanism has reinforced the rationale and place of current therapies (eg, plasma exchange) as well as providing a basis for the prospective evaluation of immunotherapy with rituximab in addition to classic immunosuppression (eg, corticosteroid) in autoantibody-mediated TTP. This review discusses the current evidence base for therapeutic interventions in acquired and congenital TTP as well as providing a practical approach to the other aspects of investigation and management for which a firm evidence base is lacking. Novel agents that are currently being evaluated in prospective trials and future directions of therapy are also discussed which are expected to make an important contribution to improving outcomes in patients with TTP.

Thrombotic microangiopathy with renal involvement: Case report and considerations on differential diagnosis and treatment

“…This hypothesis could explain both the severity of ADAMTS13 deficiency and the complete response to Rituximab, as previously discussed [6][7][8] . In this context, the identification of a new CFI gene mutation is of uncertain significance.…”

Praktyczne aspekty diagnostyki i leczenia zakrzepowej plamicy małopłytkowej

“…W praktyce klinicznej wstępne rozpoznanie TTP ustala się na podstawie obrazu klinicznego oraz obecności schistocytów i niedokrwistości hemolitycznej współistniejącej z małopłytkowością [1][2][3]15]. Ze względu na zazwyczaj ciężki przebieg kliniczny TTP, leczenie rozpoczyna się jak najszybciej, zwykle przed uzyskaniem wyników oznaczeń aktywności ADAMTS13 i miana inhibitora ADAMTS13.…”

“…Jeśli nie ma możliwości natychmiastowego wykonania PEX, to jako terapię pomostową stosuje się przetoczenia świeżo mrożonego osocza (FFP, fresh frozen plasma) w możliwie największych tolerowanych przez chorego objętościach [1,17]. W przypadku braku powodzenia leczenia zamiast FFP można stosować osocze pozbawione krioprecypitatu, zwane kriosupernatantem [14,15]. W celu trwałej eliminacji inhibitora przeciw ADAMTS13 kojarzy się PEX z lekami immunosupresyjnymi, w pierwszej linii z glikokortykosteroidami, na przykład metylprednizolonem w dawce 1,0 g/dobę dożylnie przez 3 dni lub prednizonem w dawce 1 mg/kg mc./dobę doustnie zwykle przez 6 tygodni [3].…”

“…Lek ten okazał się skuteczny w leczeniu chorych na iTTP oporną na PEX w skojarzeniu z glikokortykosteroidami, a także u pacjentów z nawrotem choroby. Rytuksymab podaje się w dawce 375 mg/m 2 dożylnie raz w tygodniu przez 4 tygodnie; u pacjentów słabo odpowiadających na leczenie można zastosować 8 dawek RTX [2,3,14,15]. Niestety, stosowanie RTX w tym wskazaniu nie jest refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.…”

“…Niestety, stosowanie RTX w tym wskazaniu nie jest refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. W przypadku oporności na RTX lub braku jego dostępności można zastosować inne leki immunomodulujące, takie jak cyklofosfamid, cyklosporynę, winkrystynę, takrolimus czy wykonać splenektomię [1,3,14,15,18]. W ośrodku, w którym pracują autorzy niniejszej pracy, w takiej sytuacji stosuje się dość często pulsy cyklofosfamidu w dawce 500-700 mg/m 2 w odstępach 7-14-dniowych (3-6 pulsów).…”