Long-term outcome after cardioversion of atrial fibrillation: Prediction of recurrence with P wave signal averaged ECG and chemoreflexsensitivity

Pulmonary Vein Isolation Alone in Patients with Persistent Atrial Fibrillation: An Ablation Strategy Facilitated by Antiarrhythmic Drug Induced Reverse Remodeling

“…Prolongation of the P-wave duration is a marker of slowed conduction velocity that is observed in patients with AF or a history of AF. [21][22][23][24][25][26][27] Following electrical cardioversion, it has been demonstrated (as in our study with ablation) that the P wave is initially prolonged but then shortens over the subsequent weeks to months. 15,16 Ultimately, however, the P-wave duration is a marker of one component of the electrical milieu that governs AF occurrence.…”

“…We used a decrease in P‐wave duration on surface ECG as a surrogate for reverse electrical remodeling. Prolongation of the P‐wave duration is a marker of slowed conduction velocity that is observed in patients with AF or a history of AF 21–27 . Following electrical cardioversion, it has been demonstrated (as in our study with ablation) that the P wave is initially prolonged but then shortens over the subsequent weeks to months 15,16 .…”

Association of P wave duration and dispersion with the risk for atrial fibrillation: Practical considerations in the setting of coronary artery disease

“…An increase in PWD indicates heterogeneous intraatrial and interatrial conduction and discontinuous anisotropic propagation of sinus impulses, providing a substrate that favors reentry mechanisms [3]. Prolonged Pmax and increased PWD have been suggested to represent independent predictors for atrial fibrillation (AF) in patients with secundum atrial septal defect [4], with hypertrophic cardiomyopathy [5], with hyperthyroidism [6], with rheumatic mitral stenosis [7], with isolated coronary artery ectasia [8], with obstructive sleep apnea [9]; and in those after cardioversion [10] or after radiofrequency catheter ablation for overt pre-excitation [11]. The AF, whether paroxysmal or chronic, is the most common sustained arrhythmia encountered in clinical practice that produces substantial excess cardiovascular morbidity and mortality.…”

Κολπική Μαρμαρυγή Σε Ασθενείς Με Υπετροφική Μυοκαρδιοπάθεια

“…Η διακριτική ικανότητα της F-P-dur ενισχύεται σε κάποιες από τις παραπάνω μελέτες και με τη χρήση κριτηρίων σχετικών με το ύψος των δυναμικών στα τελευταία 10-40 msec του συμψηφισμένου επάρματος P. Τα δυναμικά αυτά σε γενικές γραμμές είναι μειωμένα σε ασθενείς με επεισόδια ΚΜ με ενδεικτικά αναφερόμενες τιμές RMS20 < 3.5 μV στη μελέτη του Fukunami (184) και RMS20 < 3.1 μV στη μελέτη του Budeus (190). Σε προοπτική μελέτη του Abe σε ασθενείς με τεκμηριωμένα επεισόδια KM με ή και χωρίς υποκείμενη οργανική καρδιοπάθεια, η μετάπτωση στη χρόνια μορφή της αρρυθμίας συσχετιζόταν ανεξάρτητα με παράταση της F-P-dur >145 msec και με RMS30 <3.0 μV, κριτήρια τα οποία συνδυαζόμενα διέθεταν αυξημένη ευαισθησία, ειδικότητα και προγνωστική ακρίβεια (71%, 91% και 89% αντίστοιχα) (196).…”

“…Συγκεκριμένα, στη μελέτη του Fukunami οι τιμές της F-P-dur ήταν σημαντικά παρατεταμένες σε ασθενείς με τεκμηριωμένα επεισόδια ΠΚΜ σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου και ανεξάρτητα από την παρουσία ή μη οργανικής καρδιοπάθειας, ενώ η ευαισθησία, ειδικότητα και προγνωστική αξία για F-P-dur >120 msec ήταν 95%, 48% και 70% αντίστοιχα(184).Παρεμφερή ευρήματα αναπαρήχθησαν και σε άλλες μελέτες σε ασθενείς χωρίς οργανική καρδιοπάθεια(186,187), όπως επίσης και σε ασθενείς με υποκείμενη οργανική καρδιοπάθεια(187,188). Η προγνωστική αξία της F-P-dur αξιολογήθηκε προοπτικά σε μελέτες για πρόβλεψη των υποτροπών ΠΚΜ μετά καρδιοανάταξη(189,190) (με βέλτιστη διακριτική τιμή F-P-dur >130-135 msec στη μελέτη του Raitt και ≥126 msec στη μελέτη του Budeus), για την πρόβλεψη των ασθενών που θα μεταπέσουν από την παροξυσμική στη χρόνια μορφή της αρρυθμίας (τιμή F-P-dur ≥150 msec είχε ευαισθησία 81% και ειδικότητα 91%(191) αλλά κυρίως στην…”