Long‐Term Follow‐Up of Patients with Sick Sinus Syndrome: A Comparison of Clinical Aspects Among Unpaced, Ventricular Inhibited Paced, and Physiologically Paced Groups

Abstract

To analyze the prognosis of the sick sinus syndrome (SSS), we compared the clinical aspects among unpaced, ventricular paced, and physiologically paced patients who were followed over a long period. Unpaced intrinsic SSS was not always progressive and patients did not necessarily require permanent pacing. The incidence of concomitant AV conduction disturbance was 65.6% before pharmacologic autonomic block, (PAB), but this was significantly reduced to 31.7% after PAB. Follow-up study of the physiologically paced groups revealed no development of either new or more than second degree AVB. The VVI group had significantly more complications (68%) than the physiologically paced groups, mainly chronic atrial fibrillation (36%) and thromboembolism (20%). In addition, cardiothoracic ratio (CTR) in the VVI group was significantly greater compared with that in the physiologic groups. Nine deaths occurred during the follow-up period in the pacing groups, including six with VVI and three with physiologic pacing. In the VVI pacing group, heart failure and thromboembolism were most commonly the causes of death, while in the physiologic pacing groups, the causes of death were noncardiac. Although the survival rate in the ventricular paced group was not significantly different from that in the physiologic pacing groups, cardiac deaths were fewer in the latter group. Considering our clinical data, the decision to use ventricular pacing needs to be carefully weighed in patients with sick sinus syndrome, and physiologic pacing is more highly recommended.

2013 ESC Guidelines on Cardiac Pacing and Cardiac Resynchronization Therapy

“…Los síntomas podrían estar presentes en reposo, pero con más frecuencia aparecen durante el ejercicio. El efecto de la estimulación cardiaca en la historia natural de las bradiarritmias proviene de antiguos estudios no aleatorizados, realizados a principios de la era del marcapasos, que señalaban mejoría sintomática con la estimulación cardiaca [6][7][8][9] . En un ensayo controlado y aleatorizado 1 , se aleatorizó 107 pacientes con enfermedad del nodo sinusal sintomática (media de edad, 73 ± 11 años) a ningún tratamiento, teofilina oral o terapia con marcapasos bicameral sensible al ritmo, y se les dio un seguimiento medio de 19 ± 14 meses.…”

“…Ningún estudio ha evaluado expresamente al papel de la estimulación cardiaca en estos dos casos, ya que estos pacientes eran parte de una población más amplia de pacientes afectados de enfermedad del nodo sinusal (véase la sección 3.1) 1,[6][7][8][9] . Sin embargo, el síncope y las taquiarritmias supraventriculares fueron muy frecuentes en estudios de pacientes con enfermedad del nodo sinusal.…”

Wytyczne ESC dotyczące stymulacji serca i terapii resynchronizującej w 2013 roku

“…Można je znaleźć w załącz-niku internetowym wraz z 5 rycinami (1,6,7,9,11,12) i 10 tabelami (3-5, 9, 11, 12, 19, 21-23). Są one dostępne na stronie ESC pod adresem: http://www.escardio.org/ /guidelines-surveys/esc-guidelines/Pages/cardiac-pacing--and-cardiac-resynchronisation-therapy.aspx.…”

“…Wpływ stymulacji serca na przebieg naturalny bradyarytmii został przeanalizowany w starych badaniach z randomizacją z początku ery PM. Zasugerowano w nich, że stymulacja serca powodowała redukcję objawów [6][7][8][9]. W jednym RCT [1] wiedzy stymulacja serca nie wydłuża przeżycia u pacjentów z dysfunkcją węzła zatokowego.…”

“…W żadnym z badań nie oceniano roli stymulacji serca w dwóch wyżej wymienionych sytuacjach, gdyż tacy pacjenci byli częścią większej populacji osób z chorobą węzła zatokowego (patrz część 3.1) [1,[6][7][8][9]. Omdlenia i tachyarytmie były jednak bardzo częste w badaniach u pacjentów z chorobą węzła zatokowego.…”