Language Teachers’ Ideologies in a Complementary Greek School in Montreal: Heteroglossia and Teaching

A critical sociolinguistic study of diasporization among Hungarians in Catalonia

“…Although organizing such diasporic events, and especially complementary schools, is usually understood in terms of direct connection with the homeland, it might be also embedded into more complex personal histories (Panagiotopoulou et al 2016) such as in the case of Tamás. For him, it was important to show his children that speaking Hungarian is not only an isolated practice of their family, but it can be extended to a wider imagined diasporic community of Hungarians in Barcelona as well.…”

Μαθαίνοντας Την Ελληνική Ως Δεύτερη Γλώσσα Σε Μη-Τυπικές Μορφές Εκπαίδευσης

“…εντολές όπου οι γλωσσικές πρακτικές συνήθως δομούνται με γνώμονα «μονογλωσσικές ιδεολογίες»(García, 2009), μπορούν, εν δυνάμει, να μετουσιωθούν σε δομές όπου η πολυγλωσσία ενθαρρύνεται και αντιμετωπίζεται ως πόρος και όχι ως μειονέκτημα και να γίνουν ένας εναλλακτικός, ασφαλής χώρος όπου οι ταυτότητες όλων των συμμετεχόντων/ουσών γίνονται σεβαστές και αλληλοεπιδρούν. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σε έρευνα τωνPanagiotopoulou et al (2016), σε μια δομή διδασκαλίας ελληνικών στον Καναδά, εκτός κρατικού πλαισίου, οι απόψεις και οι ιδεολογίες των διδασκόντων συνιστούν ένα συγκεκριμένο παιδαγωγικό πεδίο. Η συγκεκριμένη έρευνα ανέδειξε ότι οι διδάσκοντες/ουσες έχουν Το πεδίο της διδασκαλίας της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας σε ενηλίκους συγκροτείται σήμερα από μια σειρά φορέων εκπαίδευσης του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, της τυπικής, μη τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης (Η Διδασκαλία της Νέας Ελληνικής, 2010• Σιμόπουλος, 2014• Τσαγγαδάς, 2017): ως δεύτερης είτε στο πλαίσιο συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, είτε με την εμπλοκή εθελοντών -συχνά και με συνδυασμό των δύο-και μη-τυπικές δομές διδασκαλίας της γλώσσας, κυρίως σε μεγάλα αστικά κέντρα με μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών/τριών-προσφύγων και σε μέρη εισόδου των ατόμων αυτών στη χώρα, όπως το Mozaik στη Μυτιλήνη.…”

“…). Κατά κύριο λόγο έχουν υπόψη τους τις παραδοσιακές έννοιες της γλώσσας, της διγλωσσίας και της παιδαγωγικής, χωρίς να σκέφτονται τις κοινωνικοπολιτικές και κοινωνιογλωσσικές αλλαγές που εμπλέκονται στη διαδικασία, παρόλο που έχουν ιδιαίτερα θετικές στάσεις απένταντι στην πολυγλωσσία, όπως φάνηκε και σε έρευνα τωνPanagiotopoulou et al (2016). Παρόλα αυτά, έχει επέλθει αλλαγή στην νοοτροπία και αντιμετώπιση των εκπαιδευτών/τριών μέσα από την επαφή τους με τη μεταναστευτική/προσφυγική εμπειρία και οι ίδιοι/ες θεωρούν ότι η εθελοντική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες/τριεςπρόσφυγες τους έχει προσφέρει πολλαπλά οφέλη σε διδακτικό αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο.…”