“…Teza o istnieniu dwóch wizji układania strategicznych sojuszy geopolitycznych Polski, o odmienności linii "piastowskiej" i "jagiellońskiej", pojawiała się już we wcześniejszych opracowaniach (Kowal, 2009(Kowal, , 2012Łysek, 2014;Wicha, 2012). Zauważa się zazwyczaj, że o ile od 1989 roku do momentu wstąpienia Polski do NATO, a później do Unii Europejskiej istniał wśród elit politycznych konsensus w sprawie promowania niepodległości i zbliżania państw Europy Środkowo-Wschodniej, a zwłaszcza Ukrainy, do struktur zachodnich, o tyle po 2004 roku Polska -wspierając nadal demokratyczne przemiany na Wschodzie -musiała coraz większą uwagę skupiać na prowadzeniu polityki wewnątrz Unii Europejskiej, np.…”