Kilka spostrzeżeń dotyczących genealogii królów izraelskich i judzkich

Abstract

Genealogia królów Izraela i Judy (dynastii Dawidowej) jest wynikiem zamierzonej kompozycji autora biblijnego. Królowie mieli być przeciwieństwami patriarchów. Szczególne znaczenie mieli Henoch, siódmy patriarcha, i Noe, dziesiąty patriarcha. Pierwszy był sprawiedliwy i dlatego został wzięty do nieba; drugi uratował rodzaj ludzki w czasie potopu. Manasses i Jeroboam II byli niegodziwi, są więc przeciwieństwem Henocha i dlatego zostali umieszczeni na siódmym miejscu od końca w wykazie królów. Jehu i Jotam uratowali odpowiednio Izrael i Judę, są więc antytypami Noego i dlatego zostali umieszczeni na dziesiątym miejscu od końca w listach królów. Co więcej, ze względu na liczbę patriarchów genealogie królów izraelskich i judzkich miały liczyć 22 władców każda. Niektórzy królowie mogli więc zostać dodani lub opuszczeni. Dlatego genealogia władców nie odzwierciedla rzeczywistej sukcesji. To jest główna przyczyna wielu trudności w ustaleniu chronologii królów Izraela i Judy.