Kategorie poetyki w czytaniu przestrzeni muzealnych

Abstract

Do jakiego stopnia i w jaki sposób kategorie poetyki mogą być pomocne w percepcji i rozumieniu organizacji kulturowej przestrzeni takiej jak muzeum lub galeria sztuki? Zwiedzanie muzeum jest szczególnym rodzajem doświadczenia przestrzennego. Rządzi się ono swoimi prawami, odnosi się do trójwymiarowej przestrzeni fizycznej, czy więc może być prawomocna i sensowna próba percypowania i rozumienia go z pomocą terminów właściwych lekturze tekstów słownych? Mam tu na myśli przede wszystkim muzea poświęcone doświadczeniu historycznemu jakiejś zbiorowości lub ważnym fenomenom kulturowym. W dotychczasowej pracy nad tą problematyką wyróżniłam kilka kręgów problemowych o różnym stopniu szczegółowości.1. Poznawanie ekspozycji muzealnej przez analogię do czytania literatury; 2. Narracje symboliczne, związane z budynkiem muzeum i jego otoczeniem; 3. Obecność leitmotivów w przestrzeni eskpozycji muzealnej; 4. Wizualne odpowiedniki takich kategorii poetyki jak postać literacka i zdarzenie fabularne. W niniejszym artykule przedstawię kilka problemów związanych z dwoma pierwszymi punktami. Na początek stawiam hipotezę, że sukcesywny ogląd całości ekspozycji muzealnej można porównać do procesu czytania dzieła literackiego. Odkładam tymczasem na bok pytanie, czy należałoby od

Muzeum jako przestrzeń narracji o Korei

“…Można jednak -a tutaj nawet trzeba -nazwać i uporządkować otaczające nas narracje, korzystając z doświadczeń interpretowania narracji literackich. Można traktować pojedynczy artefakt w muzeum jako zdanie w narracji (Czermińska, 2018), można badać układ ściany i wzajemne wpływy poszczególnych obiektów, można sprawdzać zależności pomiędzy salami, można patrzeć na wystawę niejako z lotu ptaka i zastanawiać się, jaką całościową opowieść proponuje czy ma coś, co moglibyśmy odebrać jako fabułę. Możliwości prób odczytania jest bardzo wiele i nawet różne nie wykluczają się nawzajem.…”