Jekaterińskij Park W Carskim Siole (Puszkin, Rosja): Problemy Konserwatorskie Związane Z Restauracją Wybranych Budowli Parkowych

Abstract

Letnia rezydencja Katarzyny II w Carskim Siole jest zespołem pałacowo-parkowym, jednym z najcenniejszych zabytków architektury baroku i klasycyzmu w Rosji. Pałace, pawilony parkowe i pomniki Carskiego Sioła reprezentują główne style XVIII i XIX w., od rosyjskiego baroku, poprzez klasycyzm, empire, a także zawierają neogotyckie oraz chińskie elementy. Posesję nazwaną Carskim Siołem, położoną 25 km od St. Petersburga, podarował Katarzynie I jej mąż Piotr I, zwany Wielkim. Katarzyna wybudowała na tym terenie letnią rezydencję. Jej córka Elżbieta I powiększyła letni pałac, ozdabiając go fasadą w stylu barokowym (projektantem był włoski architekt Francisco Bartolomeo Rastrelli). Kolejna władczyni, Katarzyna II, zwana Wielką, dobudowała do pałacu nowe elementy w stylu klasycznym (projektantem był angielski architekt Charles Cameron) oraz założyła park w stylu angielskim (Jekaterinski Park). W wyniku działań wojennych zarówno sam pałac, jak i wiele pawilonów oraz pomników parkowych zostało zdewastowanych. Odbudowa rozpoczęta w 1950 r. trwa do dziś. W roku 1988 oddział Kraków-Wawel Pracowni Konserwacji Zabytków podpisał kontrakt z Dyrekcją Jekaterińskiego Parku w Carskim Siole na renowację pięciu obiektów należących do architektury parku. Były to: Duży i Mały Kaprys, Krzyżowy Most, Wiszący Ogród i Pandus. Autorka artykułu była głównym projektantem odpowiedzialnym za prace przy restauracji obiektów. Skomplikowana problematyka konserwatorska wymagała szczegółowych prac badawczych, co w świetle napiętych terminów dotyczących wykonawstwa nie było możliwe. Należało podejmować decyzje in situ, co powodowało frustrację projektantów, a często skutkowało niewłaściwym rozwiązaniem projektowym. Pomimo trudnych momentów pobyt w Carskim Siole autorka uważa za pasjonującą przygodę zawodową. W treści artykułu autorka omawia problemy konserwatorskie pojawiające się podczas prac, a także dzieli się z refleksjami na temat konserwacji Parku, jakie nasunęły się po dwudziestu latach od chwili zakończenia projektu, kiedy zwiedzała Park prywatnie w 2010 r.