Inverting film policy: film as nation builder in post-Soviet Russia, 1991-2005

Abstract

The collapse of the Soviet Union marked the beginning of a search for a national identity in Russia. This article investigates whether the Russian State recognized cinema as a cultural good for nation-building purposes. On the basis of qualitative and quantitative methods, it is demonstrated that after 1994, films with a national claim became more likely than other films to obtain state support. This was not the result of a deliberate policy, but rather an expression of a prevailing common sense whereby filmmakers and other stakeholders were preoccupied with a national identity. From 2000 onwards, stimulating the construction of a national identity became one of the primary policy goals. Paradoxically, the communication of such policy goal provided no guarantee for an increased output of national films. The case of the post-Soviet Russian film policy shows that the creation of a common sense often has a greater impact than policy measures.

The role of film production policy in stimulating a Flemish identity (1964–2002)

“…Moreover, the growing marketeconomic perspective in film policy has led the cultural and national elements to decrease in importance. At the same time, corresponding with the hypothesis, a certain homogenizing national discourse remains present, and the creation of a feeling of national belonging is still an important element of recent Flemish film policy, just as was the case in territories as diverse as Denmark, Australia and Russia (see Hjort, 2000;Parker & Parenta, 2008;Van Gorp, 2011). In this context, the presence of national elements in films and film policy is not always a conscious and intentional strategy by the policy makers.…”

A Kazahsztáni filmpolitika alapvető jellemzői és hatása a filmművészet fejlődésére

“…Frantz Fanon a gyarmati kreatív értelmiség nemzeti gondolkodásának fejlődésében három fázist különböztet meg: 1. asszimiláció a metropolisz kultúrájához; 2. emlékezés saját nemzeti eredetükre; 3. ellenállás a gyarmati 38 ABIKEYEVA, 2006. 39 A kérdésről részletesen lásd: VAN GORP, 2011;KRISTENSEN, 2008;KOSINOVA, 2022. 40 A kérdésről részletesen lásd: JURJEVA, 2009; CHAPRON, 2013; TOKOJEVA, 2020.…”

Kino jako narzędzie konstruowania tożsamości cywilizacyjnej na przykładzie ukraińskiego filmu Kruty 1918 (2019)

“…Szczególną rolę odgrywa tu kino, które skutecznie wytwarza obrazy spójności narodowej i pomaga w wyznaczaniu symbolicznych granic pomiędzy "nami" a "innymi". Jednocześnie przemysł filmowy jest chętnie wykorzystywany przez państwa, przez co staje się politycznym narzędziem legitymizacji wybranych faktów i narracji oraz wzmacniania preferowanych tożsamości narodowych (Richards 1997;Van Gorp 2011). Zakładam, że kino może również stanowić ważną przestrzeń artykulacji tożsamości cywilizacyjnej i tworzenia podziałów z wykorzystaniem granicy pomiędzy różnymi cywilizacjami bądź granicy między "cywilizacją" a "barbarzyństwem".…”