Intelligentieonderzoek komt van Venus en neuropsychologisch onderzoek van Mars?

Abstract

Wellicht gaat u ook weleens op vakantie naar Frankrijk. Bij het passeren van de grens is de overgang abrupt: de verkeersborden hebben een andere kleur, het aanbod bij de wegrestaurants is anders, en vooral: de taal is anders. Het klinkt vagelijk bekend, maar toch bevreemdend. Geen zorgen, u bent niet beland in de faits divers van dit tijdschrift. Het punt is dat wij denken dat het met neuropsychologische diagnostiek in de klinische praktijk vergelijkbaar is gesteld: de taal klinkt bekend, maar wat wordt gezegd is tegelijk exotisch en complex. Sommigen verhouden zich wellicht tot neuropsychologische diagnostiek op dezelfde manier als tot het exotische eten op vakantie: ik neem toch maar een potje pindakaas mee. Dat potje pindakaas is dan toch vaak ons vertrouwde instrument: de intelligentietest. Maar met de introductie van de WISC-V lijkt het potje pindakaas zelf een exoot geworden. Allemaal nieuwe indexscores, die ineens lijken op neuropsychologische nomenclatuur -we hebben menig collega horen verzuchten dat het zo ingewikkeld is geworden. Wij denken echter dat de intelligentietest volwassener geworden is en dat de denkbeeldige grens tussen 'intelligentieonderzoek' en 'neuropsychologisch onderzoek' doorbroken kan worden.De nieuwe WISC is geïnspireerd op het Cattell-Horn-Carroll-(CHC-) model. Het voert te ver om dit model hier uit de doeken te doen (zie Bos et al. 2016 voor een overzicht); belangrijk is dat dit model duidelijk maakt dat er geen scheiding is tussen taken in intelligentietests en neuropsychologische taken. Zeker zijn er verschillen tussen het CHC-en het neuropsychologische denkkader, waarbij het