“…Church and Katigbak (2002) presented an overview of several Filipino research methods: pakapa-kapa (groping), pagmamasid (general scanning or looking around), pakikiramdam (sensing, feeling what is happening), pagtatanung-tanong (unstructured, informal, interactive questioning) (Pe-Pua, 1989), pagsubok (testing the situation), padalaw-dalaw (occasional visits made to respondents' homes), pakikisangkot (deeper involvement in barrio activities), paali-aligid (casing), pakikipagkuwentuhan (storytelling), pakikisama (frequent interaction with the research participants), pakikipanuluyan (residing in the research setting), nakikiugaling pagmamasid (adopting the ways of a group one is observing), ginabayang talakayan (guided discussion), and pagninilay or paglilimi (introspection or reflection) (Pe-Pua, 1989;Pe-Pua & Protacio-Marcelino, 2000). Both pakapa-kapa (groping) and pagtatanung-tanong (unstructured, informal, interactive questioning) have been explored by many authors (Church & Katigbak, 2002;Pe-Pua, 1989;Pe-Pua & Protacio-Marcelino, 2000;Protacio-Marcelino, 1990). Pakapa-kapa refers to the investigation of phenomena and data without using a theoretical framework; this practice aids in the development of Sikolohiyang Pilipino (Church & Katigbak, 2002;Pe-Pua & Protacio-Marcelino, 2000;Protacio-Marcelino, 1990).…”