“…A súa erudición procedía dos libros do mosteiro de San Martín de Madrid («que pican en diez mil»), dos volumes da súa cela, dos coñecementos das boticas de monxas e monxes, das súas relacións eruditas, da sabedoría popular de «mugeres, viejas y rústicos», das bibliotecas e arquivos dos mosteiros e igrexas en que traballaba e das actas das academias científicas europeas, como se pode comprobar no seu Catalogo de los Autores (Sarmiento 1742(Sarmiento -1770 No que segue, farase unha escolma de textos que amosan algunhas das características máis salientables do seu pensamento empirista, oposto ao aristotelismo, practicante da dobre verdade e defensor da sabedoría popular. Sarmiento é un empirista confeso.…”