Het zelfoordeel van buitenlandse artsen over hun VWS-assessment-competenties bij de start van de opleiding geneeskunde in Nederland

Abstract

Samenvatting Onder verantwoordelijkheid van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is voor alle buitenlandse artsen met een buiten de Europese Economische Ruimte (EER) behaald diploma, en die in Nederland werkzaam willen zijn als arts, een assessmentprocedure ontwikkeld. Deze procedure is per 1 december 2005 ingevoerd en beoogt de kwaliteit van de instroom, gemeten naar Nederlandse maatstaven, te verbeteren. Het assessment bestaat uit twee aspecten: toetsing van algemene kennis en vaardigheden (o.a. Nederlandse taalen communicatievaardigheid, Engelse leesvaardigheid, kennis van de ICT, kennis van de Nederlandse gezondheidszorg) en toetsing van medische en klinische kennis en vaardigheden. Er zijn vijf mogelijke uitkomsten: kennis is gelijkwaardig, noodzaak van aanvullend programma van e´e´n, twee of drie jaar of van volledige opleiding.Onderzocht is hoe de buitenlandse artsen, die in de twee jaren voorafgaand aan de invoering van de assessment-procedure via de Commissie Instroom Buitenlandse Artsen (CIBA)-procedure zijn ingestroomd, zelf hun competenties bij de aanvang van hun aanvullende opleiding geneeskunde beoordelen. In totaal werden 157 buitenlandse artsen aangeschreven waarvan 106 (68%) respondeerden. In het algemeen zijn zij van mening dat het niveau van hun algemene en medische kennis en vaardigheden redelijk aansluit bij de eisen die vanuit de Nederlandse gezondheidszorg gesteld worden. Dit komt echter niet overeen met de indrukken van opleiders. Zij geven aan dat het grootste probleem de beheersing van de Nederlandse taal is. Verbetering daarvan tijdens de opleiding geneeskunde en zelfs daarna is in hun optiek noodzakelijk. Inleiding en vraagstellingHet ministerie van VWS heeft in samenwerking met de medische faculteiten een assessment-procedure voor buitenlandse artsen ontwikkeld, die op 1 december 2005 in werking is getreden. Vo´o´r die tijd betekende een afwijzende ministerie¨le beschikking het einde van de bemoeienis van het ministerie van VWS met de buitenlandse arts, die om een bewijs van vakbekwaamheid verzocht had. [1][2][3][4] In feite namen de medische faculteiten de verantwoordelijkheid voor deze afgewezen buitenlandse artsen van het ministerie over. Dit had tot gevolg dat de inpassing van buitenlandse artsen in bestaande onderwijsprogramma's van de acht medische faculteiten niet uniform geregeld was. Iedere faculteit had zijn eigen instroomprogramma. In sommige faculteiten werd ingepast zonder betrouwbare gegevens over de kennis en kunde van de betrokken artsen; de betreffende examencommissies namen dan vaak 'het zekere voor het onzekere'. In andere faculteiten werd de zogenaamde Maastrichtse voortgangstoets of een vergelijkbare toets afgenomen. De nieuwe assessment-procedure heeft aan deze praktijk een einde gemaakt.In 2002