Healing the Hospital Environment

Αρχιτεκτονική Τοπίου Θεραπευτικών - Νοσηλευτικών Κήπων

“…3: Η «θεραπεία βεράντας» στο νοσοκομείο St Thomas's Thames-side του Λονδίνου. Η πρακτική της αυτή ήταν συνήθης έως τα τέλη του 1960 (Haggard and Hoskin, 1999).…”

“…Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ανανεώνουν τις συμβάσεις εργασίας τους(Brookes, 1990, Woods & Rolls, 1990.Σε μη πολυχρησιμοποιούμενες περιφερειακές περιοχές μπορούν να αφεθούν να μεγαλώσουν τα χόρτα και να αποτελέσουν ένα βιότοπο πουλιών και πεταλούδων, κρατώντας τις άκρες και τα μονοπάτια περιποιημένα και να μη φαίνονται υποβαθμισμένες. Παράλληλα, συγκεκριμένες περιοχές γρασιδιού που χρησιμοποιούνται συνέχεια και φθείρονται, μπορούν να μετατραπούν σε πλακοστρωμένες περιοχές ή να τοποθετηθούν σε αυτές εδαφοκαλυπτικά φυτά, ώστε να μειωθεί η πρόσβαση και η ανάγκη συντήρησης του χώρου(Brookes, 1990, DEFENCE WORKS SERVICE, 1995, Haggard & Hoskin, 1999). 1.4.5 Κατηγορίες χρηστών νοσοκομειακών κήπων με εξειδικευμένες ανάγκες α. γενικοί χρήστεςΟι πιο συνηθισμένοι χρήστες του κήπου είναι ασθενείς που δεν είναι συνδεδεμένοι με κάποιο μηχάνημα, είναι ανεξάρτητοι στην κίνησή τους και οι συνήθεις λόγοι για τους οποίους νοσηλεύονται είναι: i) ορθοπεδικοί, (ii) εγκυμοσύνη ή λοχεία, (iii) ανάρρωση από ασθένειες μετά από μακροχρόνια νοσηλεία και βρίσκονται στο στάδιο της επανόδου στην κανονική ζωή, (iv) αποτοξίνωση από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά,Εικ 74: Η χρήση εδαφοκάλυψης μειώνει δραστικά τις απαιτούμενες εργατοώρες απασχόλησης για το ξεβοτάνισμα του κήπου, όμως πολλές φορές αποτελούν χώρο ρίψης απορριμμάτων.…”

“…Τα παιδιά πάντα θα βρουν να κάνουν κάτι που δεν προβλέφθηκε και που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο. Για το λόγο αυτό απαιτείται συνεχής επίβλεψη και τροποποίηση μετά από την εγκατάσταση του -98 -κήπου για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, μέχρι να σταθεροποιηθούν τα στοιχεία του χώρου και καταλαγιάσουν οι φοβίες του προσωπικού(Bennet, 1999, Craig, 1993, Haggard & Hoskin, 1999, Stoneham, 1997.Πολλά πράγματα στην παιδική χαρά βρίσκονται σε σημαντικό ύψος από το έδαφος, επομένως τίθεται το θέμα της ασφάλειας των παιδιών(Bennet, 1999). Για το λόγο αυτό χαλαρά υλικά όπως ο φλοιός δένδρων, άμμος, γαρμπίλι και ροκανίδια ή ειδικές συνθετικές επιφάνειες χρησιμοποιούνται κάτω από τα παιχνίδια από τα οποία τα παιδιά μπορούν να πέσουν από ύψος μεγαλύτερο των 0,6 μέτρων.…”