Grecka starożytność w nowym blasku

Abstract

Autor prześledził karierę antyczności w niemieckiej literaturze XVIII wieku na przykładzie działalności i twórczości Johanna Joachima Winckelmanna. Tak życiorys, jak i pisma "ojca klasycznej archeologii", o którego wysokiej pozycji wśród osiemnastowiecznych znawców antyku może świadczyć fakt mianowania go kustoszem rzymskich starożytności przez papieża Klemensa XIII, dają wgląd w intensywną recepcję kultury antycznej w literaturze niemieckiego oświecenia. Artykuł porusza również kwestę polemiki, jaką z estetycznymi poglądami Winckelmanna podjął Gotthold Ephraim Lessing, a także próbuje odpowiedzieć na pytanie o przyczyny tak dużej popularności antyku w omawianym okresie. Według autora wynikała ona z potrzeby zdystansowania się od estetycznych implikacji chrześcijaństwa.

Spojrzenie na sztukę starożytnych i kategorię piękna w ujęciu Johanna Gottfrieda Herdera (1744-1803) oraz Johanna Joachima Winckelmanna (1717-1768)

“…W kontekście przedstawionych rozważań, szczególnie istotna będzie osoba Johanna Joachima Winckelmanna (1717-1768), uważanego za ojca historii sztuki i wynalazcę nowoczesnej periodyzacji dziejów sztuki czy wreszcie jednego z twórców archeologii naukowej 26 . Poza najważniejszym tekstem wspomnianych Dziejów, zasadniczy z punktu widzenia analizy popularyzacji antyku będzie tekst Myśli o naśladowaniu dzieł greckich w malarstwie i rzeźbie (1755) 27 .…”