“…Τα Πανεπιστήμια καλούνται να προχωρήσουν στον «εξορθολογισμό» της λειτουργίας τους, να εντείνουν την «απόδοση λόγου», τόσο προς την κοινωνία όσο και προς την αγορά, ενώ αντιμετωπίζουν την πρόκληση να ανταποκριθούν στη ζήτηση για περισσότερα και περισσότερο ανοικτά και ευέλικτα προγράμματα σπουδών, παρέχοντας υψηλή ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών, όταν η αυξανόμενη τάση για δια βίου εκπαίδευση έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση έντονων διαφοροποιήσεων στη σύνθεση του φοιτητικού πληθυσμού (Ματθαίου 2001, Ottone, 1996, Ratinoff, 1995, Race, 1994 (Tiffin, and Rajasingham, 1995). Άλλωστε από τη μέχρι τώρα εμπειρία, φαίνεται ότι οι νέες τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, αποτελούν για τα εκπαιδευτικά συστήματα σημαντικό παράγοντα που επηρεάζει τόσο το πλαίσιο λειτουργίας τους και τους ρόλους που διαδραματίζουν στις σύγχρονες κοινωνίες, όσο και τις εσωτερικές τους δομές και διαδικασίες αναφορικά με την παραγωγή και τη διάχυση της γνώσης (Μακράκης κ.α, 2001).…”