Eu Economic Governance: The French and German Views

Η Αλλαγή Στην Οικονομική Διακυβέρνηση Της ΕΕ Κατά Την Περίοδο Της Πανδημίας Του COVID – 19 Μέσα Από Την Προσέγγιση Του Ιστορικού Θεσμισμού

“…Αναφορικά με το κανονιστικό πλαίσιο της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ, η Γαλλία παραδοσιακά υποστήριζε την ύπαρξη μιας ευρύτερης δημοσιονο-μικής σύγκλισης για τις χώρες της Ευρωζώνης και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων σε υπερεθνικό επίπεδο αρκετό καιρό πριν από την πανδημία (Jamet, 2011). Αν και το NGEU είναι ένα δημοσιονομικό μέσο για όλες τις χώρες της ΕΕ, και όχι μόνο για την Ευρωζώνη, η ιδέα ενός δημοσιονομικού μέσου με ιδίους πόρους είναι σύμφωνη με τη θέση της Γαλλίας για μια ισχυρότερη υπερεθνική διάσταση εντός της ΕΕ.…”

The Harmless Spectre of a Multi-speed Europe

“…Germany, for example, has long opposed 'multiple speeds', specifically in relation to institutionalising governance in the eurozone. In 2007, during negotiations for the Lisbon Treaty, German Chancellor Angela Merkel said that a two-speed Europe would lead to 'the opening of new trenches in Europe' (Jamet et al 2011;Mahony 2007). Germany has also consistently refused to agree to the creation of eurobonds, which would lead to the mutualisation of eurozone debt and to the creation of an exclusive 'fiscal union' of eurozone countries.…”

H Πολιτική Οικονομία Της Ευρωπαϊκής Διακυβέρνησης Και Η ΟΝΕ

“…Για μια γενικότερη μελέτη σχετικά με τις κύριες αιτίες συγκρούσεων ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία μέχρι τη δημιουργία της Συνθήκης του Μάαστριχτ βλέπεMaes (2004). κανόνων σε ολόκληρη στην ΟΝΕ(Jamet 2011). Ήταν δηλαδή προφανές πως από μιας αρχής οι Γερμανοί δεν θα αποδεχόταν το ευρώ εάν οι νομισματικοί κανόνες δεν σχεδιάζονταν στην βάση του γερμανικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης(Mussler 2011).Από την άλλη για τη Γαλλία, η δημιουργία της ΟΝΕ ήταν ένας τρόπος για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν την Γερμανία στο οικονομικό πεδίο και ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας την ΟΝΕ, να την κάνουν να πλησιάσει τα δικά τους οικονομικά μοντέλα μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών της, των αυξήσεων στους μισθούς και στον πληθωρισμό, έτσι ώστε να σταματήσουν οι συναλλαγματικές κρίσεις και οι κρίσεις χρέους των δεκαετιών του 1970 και του 1980 (Μοravcsik 2012).…”