“…Türkiye'de Endüstri 4.0'a ilişkin yapılan çalışmaların genellikle Endüstri 4.0'ın kavramsallaştırılmasına, devrimlerin tarihsel akışına ve kavrama ilişkin trendlere (Aksoy, 2017;Dengiz, 2017;Fırat ve Fırat, 2017;Özsoylu, 2017;Akben ve Avşar, 2018;Bağcı, 2018;Kılıç ve Alkan, 2018;Özdoğan, 2018;Pamuk ve Soysal, 2018;Yıldız, 2018, Kamber ve Bolatan, 2019, Endüstri 4.0 kavramının inovasyon (Bulut ve Akçacı, 2017;Esmer ve Alan, 2019), açık inovasyon (Ovacı, 2017), girişimcilik (Soylu, 2018), sürdürülebilirlik (Toker, 2018), istihdam (Çakır, 2018;Taş, 2018) gibi konularla ilişkisine, dördüncü sanayi devriminin pazarlama (Ertuğrul ve Deniz, 2018), insan kaynakları (Filizöz ve Orhan, 2018;Türkel ve Bozağaç, 2018) ve muhasebe (Demirkan ve Arslan, 2019;Gönen ve Rasgen, 2019) gibi alanlar ve lojistik (Öztemel ve Gürsev, 2018;Saatçioğlu ve diğerleri, 2018;Şekkeli ve Bakan, 2018), turizm (Burak ve Dirican, 2018), otomotiv (Sürmen ve Güler, 2021), mobilya (Öztürk ve Koç, 2017) ve hazır giyim (Yoşumaz ve Özkara, 2019) gibi çeşitli sektörler üzerindeki etkilerine yönelik olduğu görülmektedir. Öte yandan, Türkiye'de Endüstri 4.0'ın mevcut durumunu vaka çalışmalarına dayalı şekilde, ulusal (Koca, 2018), sektörel (Öztemel ve Gürsev, 2018;Saatçioğlu ve diğerleri, 2018) ya da örgütsel (Timurcanday Özmen ve diğerleri, 2019) çapta inceleyerek stratejik yol haritaları çizen çeşitli çalışmalar bulunmasına rağmen Türkiye'nin dijital olgunluk seviyesi en yüksek sektörlerinden biri olan Türk beyaz eşya sektöründeki duruma yönelik herhangi bir durum çalışması bulunmama...…”