Effects of a 6-week neuromuscular ankle training program on the Star Excursion Balance Test for basketball players

Abstract

Background: The largest percentage of injuries in basketball affect the lower limbs, specially the ankle joint, and this is the major cause of missed days of training during a season. Moreover, ankle injuries can increase the risk factor of recurrent injuries. Objectives: To determine whether a training program, based on specific ankle exercises for basketball, causes a change in the dynamic stability of a healthy group of basketball players, using the Star Excursion Balance Test (SEBT). Also, to determine the ideal number of repetitions to obtain a reliable measure of the test. Materials and methods: Experimental study. Seventeen uninjured basketball players participated (8 experimental (EG), 9 control (CG)) (EG = 15.12 yrs ± 0.83 yrs//CG = 14.67 yrs ± 1.0 yrs). The EG performed the training program during the warm-up, and the CG completed the regular warm-up. The SEBT was performed before and after the 6-week training program. In statistical analysis MANOVA 2* 2 was used per group and time. Results: Only the measurements for the Posterior---Lateral direction were significant, namely in 2 groups (CG: Mdif = 15.5, P = .002 (95% CI: 6.83---24.17 cm) EG: Mdif = 12.063, P = .014 (95% CI: 2.87---21.26 cm)). There were no differences in the SEBT between groups after the training protocol.ଝ A part of this study was accepted at the Conference: ''Physical Activity in Science and Practice''. Charles University,

การเปรียบเทียบผลการฝึกระบบโพรพริโอเซ็ฟทีฟระหว่างสตาร์เอ๊กเคิลชั่นบาลานเทรนนิ่ง กับการประยุกต์ใช้สตาร์เอ๊กเคิลชั่นบาลานเทรนนิ่งร่วมกับแอนเคิลดิสก์ ในนักกีฬาบาสเกตบอลวัยรุ่นที่มีภาวะความไม่มั่นคงของข้อเท้าเรื้อรัง

“…จากไคโคนี น แคนนู ส และคณะ (Kaikkonen, Kannus, & Järvinen, 1994) (Czajka et al, 2014;Kaikkonen et al, 1994;Lynch, 2002) (Röijezon et al, 2015;Testerman & Griend, 1999) ระบบโพรพริ โอเซ็ ฟชั ่ น ประกอบด้ วยระบบประสาทส่ วนปลาย (Peripheral nervous system) และระบบประสาทส่ วนกลาง (Central nervous system) (Röijezon et al, 2015 (Han et al, 2015;Tropp et al, 1983) ดั งนั ้ นระบบโพรพริ โอเซ็ ฟที ฟจึ งเป็ นตั วที ่ มี บทบาทส าคั ญในการควบคุ มการทรงตั ว โดยเฉพาะ โพรพริ โอเซ็ ฟที ฟที ่ ข้ อเท้ า (Han et al, 2015) (Bastien et al, 2014;Borao et al, 2015;Gabriner et al, 2015; (Bastien et al, 2014;Borao et al, 2015) 1…”

“…กลไกการเกิ ดข้ อเท้ าแพลงเป็ นผลมาจากการเกิ ดความเสี ยหายต่ อโครงสร้ างของข้ อเท้ า ทางด้ านนอก (Lateral ligament complex) พบการบาดเจ็ บสู งถึ ง 85% ของการเกิ ดข้ อเท้ าแพลง ทั ้ งหมด (Czajka et al, 2014;Holmes & Delahunt, 2009;Mettler, Chinn, Saliba, McKeon, & Hertel, 2015) โดยโครงสร้ างของข้ อเท้ าทางด้ านนอก (Lateral ligament complex) จะ ประกอบด้ วย เอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ างกระดู กทาลั ส (Talus) กั บกระดู กฟิ บู ลา (Fibula) คื อเอ็ นทาโลฟิ บู ลา ทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) เอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ างกระดู กแคลคาเนี ยส (Calcaneus) กั บกระดู กฟิ บู ลา (Fibula) คื อเอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) และเอ็ นที ่ ยึ ด ระหว่ างกระดู กทาลั ส (Talus) กั บกระดู ก (Fibula) คื อเอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหลั ง (Posterior talofibular ligament) โดยที ่ เอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) พบ การบาดเจ็ บมากที ่ สุ ด และตามด้ วย เอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) (Chan, Ding, & Mroczek, 2011;Czajka et al, 2014;Kaminski et al, 2013) สาเหตุ ของการเกิ ดข้ อเท้ า แพลงนั ้ นเป็ นผลมาจากการที ่ ฝ่ าเท้ าหมุ นเข้ าด้ านใน (Forefoot adduction) ส้ นเท้ าบิ ดหมุ นเข้ า ทางด้ านใน (Hindfoot internal rotation) เกิ ดแรงเครี ยดในท่ าถี บปลายเท้ าลง (Plantar flexion) ที ่ มากเกิ นไปร่ วมกั บการบิ ดหมุ นของข้ อเท้ า (inversion) และขาเกิ ดการบิ ดหมุ นออกทางด้ านนอก (External rotation) ที ่ มากเกิ นมุ มการเคลื ่ อนไหวของร่ างกาย ท าให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายเลื ่ อน ออกมามากเกิ นข้ อเท้ า เกิ ดความเสี ยหายต่ อโครงสร้ างเอ็ นของเท้ าทางด้ านนอก (Lateral ligament complex) ( Borao, Planas, Beltran, & Corbi, 2015;Chan et al , 2011;Clark et al , 2005;Martin et al, 2013) รวมไปถึ งอาจจะเกิ ดการบาดเจ็ บต่ อโครงสร้ างอื ่ น ๆ ร่ วมด้ วย เช่ น กล้ ามเนื ้ อพี โรเนี ยล (Peroneal muscle) เอ็ นพี โรเนี ยล (Peroneal tendon) เส้ นประสาทพี โรเนี ยลชั ้ นตื ้ น (Superficial peroneal nerve) และตั วรั บความรู ้ สึ กโพรพริ โอเซ็ ฟเตอร์ ของข้ อเท้ า (Ankle joint proprioceptors) เป็ นต้ น (Gutierrez, Kaminski, & Douex, 2009) สาเหตุ ของการบาดเจ็ บนี ้ จะเกิ ดขึ ้ นเมื ่ อก าลั งลงสู ่ พื ้ นจากท่ า การกระโดด ท าให้ เกิ ดข้ อเท้ าแพลงทางด้ านนอก (Lateral ankle sprain) เกิ ดการฉี กขาดของ โครงสร้ างเอ็ นของข้ อเท้ าทางด้ านนอก (Lateral ankle ligament) เพี ยงบางส่ วนหรื อ อาจจะเกิ ด การฉี กขาดทั ้ งหมด (Borao et al, 2015;Martin et al, 2013) โดยอุ บั ติ การณ์ การเกิ ดข้ อเท้ าแพลง ส่ วนใหญ่ มั กพบในวั ยรุ ่ นที ่ มี ช่ วงอายุ 15 -19 ปี (Czajka et al, 2014;Martin et al, 2013) ปี 1998 -2004 ( Boccolini, Brazzit, Bonfanti, & Alberti, 2013;Hoffman, 2008) ค ร อ บ ค ลุ ม ระยะทางประมาณ 3,500 -5,000 เมตร (Atl, Köklü, Alemdaroglu, & Koçak, 2013;…”

“…เนื ่ องมาจากโครงสร้ างของร่ างกาย ทางด้ านในที ่ มี ความแข็ งแรงมากกว่ าทางด้ านนอกร่ วมกั บแรงมากระท า ท าให้ เกิ ดการถี บปลายเท้ าลง เกิ ดการแยกห่ างของข้ อต่ อทาลาร์ (Talar) กั บข้ อต่ อทาโลคู รอล (Talocrural) ที ่ ให้ เกิ ดความไม่ มั ่ นคง(Lynch, 2002) ร่ วมกั บการบิ ดข้ อเท้ าเข้ าทางด้ านในมากเกิ นไป ท าให้ เกิ ดความเสี ยหายต่ อเอ็ นของข้ อ เท้ าทางด้ านนอกของข้ อเท้ า(Borao et al, 2015;Czajka et al, 2014;Holmes & Delahunt, 2009;Mettler et al, 2015) ซึ ่ งจะประกอบด้ วย เอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ างกระดู กทาลั ส (Talus) กั บกระดู ก ฟิ บู ลา (Fibula) คื อเอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) เอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ าง กระดู กแคลคาเนี ยส (Calcaneus) กั บกระดู กฟิ บู ลา (Fibula) คื อเอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) และเอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ างกระดู กทาลั ส (Talus) กั บกระดู ก (Fibula) คื อ เอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหลั ง (Posterior talofibular ligament) โดยที ่ เอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) พบการบาดเจ็ บมากที ่ สุ ด และตามด้ วยเอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) เนื ่ องจากเอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) มี ลั กษณะเป็ นเส้ นบาง ๆ เมื ่ อข้ อเท้ าอยู ่ ในท่ าถี บปลายเท้ าลง (Plantar flexion) เอ็ นที ่ ยึ ด ระหว่ างกระดู กนี ้ จะขนานกั บมุ มองศาการเคลื ่ อนไหวของขาท าให้ เกิ ดการบาดเจ็ บ (Lynch, 2002) ตามด้ วยเอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) เอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหลั ง (Posterior talofibular ligament) (Chan et al, 2011; Czajka et al, 2014) โดยการบาดเจ็ บของ เอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) สามารถเกิ ดขึ ้ นได้ เมื ่ อเอ็ นที ่ ยึ ดระหว่ างกระดู ก เกิ ดแรงเครี ยดอย่ างมากในท่ ากระดกปลายเท้ าขึ ้ น (Dorsiflexion) ส่ วนการบาดเจ็ บของ) เอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหลั ง (Posterior talofibular ligament) มั กจะเกิ ดการบาดเจ็ บร่ วมกั บเอ็ นทาโลฟิ บู ลา ภาพที ่ 1 ท่ าทางการเกิ ดข้ อเท้ าแพลงทางด้ านนอก (Czajka, Tran, Cai, & DiPreta, 2014) ทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) และเอ็ นแคลคานี โอฟิ บู ลา (Calcaneofibular ligament) เมื ่ อเกิ ดข้ อเท้ าแพลงซ้ า ๆ และมี แรงมากระท าต่ อเนื ่ องทางด้ านข้ างของข้ อเท้ า โดยความ รุ นแรงที ่ ท าให้ เกิ ดความเสี ยหายต่ อเอ็ นยึ ดระหว่ างกระดู กทางด้ านนอกจะขึ ้ นอยู ่ กั บการบาดเจ็ บ โดยตรง ขนาดแรงที ่ มากระท า และต าแหน่ งของเท้ าในช่ วงที ่ เกิ ดการบาดเจ็ บ เมื ่ อประเมิ นถึ งความ บาดเจ็ บมั กจะพบอาการปวด และบวมน้ าบริ เวณเอ็ นทาโลฟิ บู ลาทางด้ านหน้ า (Anterior talofibular ligament) และสามารถพบอาการฟกช้ าได้ ภายใน 24 -48 ชั ่ วโมงภายหลั งจากการบาดเจ็ บ (Lynch, 2002) โดยการเกิ ดข้ อเท้ าแพลงทางด้ านนอกมั กพบบ่ อยในนั กกี ฬา (Lynch, 2002) ที ่ มี ลั กษณะการ เล่ นเกี ่ ยวข้ องกั บท่ าทางการกระโดด ซึ ่ งจะท าให้ เกิ ดการบาดเจ็ บเกิ ดขึ ้ นประมาณ 15% -45% ของ การบาดเจ็ บข้ อเท้ าในกี ฬาทุ กประเภท (Hale & Hertel, 2005) อาจจะน าไปสู ่ การเกิ ดข้ อเท้ าแพลงซ้ า ขึ ้ นอี กภายหลั งจากการบาดเจ็ บครั ้ งแรกสู งถึ ง 70 -80% ในนั กกี ฬาบางประเภท และพบมากที ่ สุ ดใน กี ฬาบาสเกตบอล (Clark et al, 2005; Holmes & Delahunt, 2009) ส่ วนใหญ่ ภายหลั งเกิ ดข้ อเท้ า แพลงซ้ าจะพบอาการแสดงคงอยู ่ อย่ างน้ อย 6 -18 เดื อน (Mettler et al, 2015) หรื ออาจจะเกิ ดขึ ้ น ต่ อเนื ่ องยาวนานเกิ นกว่ า 3 ปี จากการบาดเจ็ บในครั ้ งแรก เช่ น อาการปวด อ่ อนแรง เสี ยงก๊ อกแกร๊ บที ่ ข้ อเท้ า เกิ ดความไม่ มั ่ นคง อาการบวมน้ า และข้ อติ ดแข็ ง เป็ นต้ น (Clark et al, 2005; Witchalls, Blanch, Waddington, & Adams, 2011) ท าให้ เกิ ดกลไกความไม่ มั ่ นคงของข้ อเท้ าร่ วมกั บการเกิ ด การบาดเจ็ บอื ่ น ๆ ไปพร้ อมกั น เช่ น กล้ ามเนื ้ อพี โรเนี ยล (Peroneal muscle), เอ็ นพี โรเนี ยล (Peroneal tendon) เส้ นประสาทพี โรเนี ยลชั ้ นตื ้ น (Superficial peroneal nerve) และ ตั วรั บ ความรู ้ สึ กโพรพริ โอเซ็ ฟเตอร์ ของข้ อเท้ า (Ankle joint proprioceptors) เป็...…”

“…; P. A. Gribble, J. Hertel, & P. Plisky, 2012) เนื ่ องจากสามารถตรวจประเมิ นถึ งความเปลี ่ ยนแปลงภายหลั งได้ รั บการทดลอง (Intervention) ในผู ้ เข้ าร่ วมการทดสอบได้ พร้ อมทั ้ งยั งเป็ นการทดสอบที ่ สามารถท าได้ ง่ าย รวดเร็ ว และมี ความถู กต้ องแม่ นย า นอกจากนี ้ สตาร์ เอ๊ กเคิ ลชั ่ นบาลานเทส (Star excursion balance test) ยั งมี ประโยชน์ อย่ างมากเพื ่ อดู การตอบสนองต่ อโปรแกรมการฟื ้ นฟู ร่ างกายภายหลั งจากการบาดเจ็ บ และใช้ เพื ่ อคาดการณ์ ถึ งปั จจั ยเสี ่ ยงต่ อการบาดเจ็ บของนั กกี ฬาได้ ในอนาคต เนื ่ องจากสามารถบ่ งบอก ถึ งระดั บความแตกต่ างของการควบคุ มการทรงตั วทางแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกาย เคลื ่ อนที ่ ออกนอกพื ้ นที ่ ฐานรองรั บของร่ างกาย(Bastien et al, 2014;Borao et al, 2015;P. A. Gribble et al, 2012) ซึ ่ งจ าเป็ นอย่ างมากในนั กกี ฬา หรื อในผู ้ เข้ าร่ วมการ ทดสอบที ่ มี พยาธิ สภาพที ่ รยางค์ ส่ วนล่ างหลาย ๆ ครั ้ ง เช่ น ผู ้ ที ่ มี ภาวะความไม่ มั ่ นคงของข้ อเท้ าเรื ้ อรั ง ผู ้ ที ่ ได้ รั บการผ่ าตั ดสร้ างเอ็ นไขว้ หน้ า (Anterior cruciate ligament) ขึ ้ นมาใหม่ และกลุ ่ มอาการเจ็ บ ใต้ ลู กสะบ้ า (Patellofemoral pain syndrome) เป็ นต้ น โดยส่ วนใหญ่ แล้ วมั กจะเกิ ดความผิ ดปกติ หรื อมี การบกพร่ องเกี ่ ยวกั บการควบคุ มของระบบประสาทและกล้ ามเนื ้ อ (Neuromuscular control) และการทรงตั ว ซึ ่ งการควบคุ มทรงตั วสามารถแบ่ งออกเป็ นแบบไม่ มี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของ ร่ างกาย หรื อให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายอยู ่ คงที ่ และแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกาย (Gribble et al, 2012) -การควบคุ มการทรงตั วทางแบบให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายอยู ่ คงที ่ คื อ การควบคุ มการทรง ตั วของร่ างกายให้ มี ความมั ่ นคงในพื ้ นที ่ ฐานของร่ างกาย (Base of support) ถึ งแม้ ร่ างกายจะมี การ เคลื ่ อนไหว ดั งนั ้ นการวั ดผลการควบคุ มการทรงตั วทางแบบให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายอยู ่ คงที ่ จึ งมี ประโยชน์ ในการให้ ข้ อมู ลทางคลิ นิ ก โดยพื ้ นฐานของงานคื อ ต้ องยื นให้ นิ ่ งเท่ าที ่ ท าได้ อาจไม่ จ าเป็ นต้ องมี การเคลื ่ อนไหวทางกาย -การควบคุ มการทรงตั วทางแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายเคลื ่ อนที ่ ออก นอกพื ้ นที ่ ฐานรองรั บของร่ างกายคื อ การคาดคะเน คาดการณ์ ถึ งระดั บการเคลื ่ อนไหวของร่ างกายไป รอบ ๆ พื ้ นที ่ ฐานของร่ างกาย (Base of support) ซึ ่ งอาจจะเกี ่ ยวข้ องกั บการกระโดด หรื อการก้ าว โดยไม่ ให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงมี การเคลื ่ อนที ่ ออกนอกพื ้ นที ่ ฐานของร่ างกาย (Base of support) ดั งนั ้ นการ วั ดผลควบคุ มการทรงตั วทางแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายให้ มี ความมั ่ นคง จึ งมี ความ เหมาะสมกั บผู ้ ร่ วมการทดลองที ่ เป็ นนั กกี ฬา หรื อผู ้ ที ่ มี กิ จกรรมทางกาย เนื ่ องจากการวั ดผลแบบมี การ เคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายออกนอกพื ้ นที ่ ฐานรองรั บของร่ างกาย จะมี ลั กษณะเลี ยนแบบ กิ จกรรมทางกายมากกว่ าการควบคุ มการทรงตั วทางแบบให้ จุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายอยู ่ คงที ่ ดั งนั ้ นจึ ง พบว่ าในทางคลิ นิ ก และในงานวิ จั ยได้ เลื อกใช้ สตาร์ เอ๊ กเคิ ลชั ่ นบาลานเทส (Star excursion balance test) เป็ นการทดสอบการทรงตั วแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายออกนอกพื ้ นที ่ ฐานรองรั บของร่ างกาย เนื ่ องจากมี ความน่ าเชื ่ อถื อสู ง และมี ความแม่ นย าในการคาดการณ์ หรื อคั ด กรองถึ งปั จจั ยเสี ่ ยงต่ อการบาดเจ็ บของรยางค์ ส่ วนล่ าง (Gribble et al, 2012) ซึ ่ งสามารถอธิ บายได้ จากการศึ กษาของพลิ สกี ้ และคณะ (Plisky et al, 2009) ที ่ ท าการทดสอบสตาร์ เอ๊ กเคิ ลชั ่ นบาลาน เทส (Star excursion balance test) ในนั กกี ฬาบาสเกตบอลทั ้ งเพศหญิ ง และชาย พบว่ านั กกี ฬา บาสเกตบอลเพศหญิ ง ที ่ ได้ คะแนนต่ ากว่ านั กกี ฬาบาสเกตบอลเพศชายมากกว่ า 6 ครั ้ ง มี แนวโน้ มที ่ จะ เกิ ดการบาดเจ็ บที ่ รยางค์ ส่ วนล่ าง ในช่ วงฤดู กาลแข่ งขั น ดั งนั ้ นอาจเชื ่ อได้ ว่ าสตาร์ เอ๊ กเคิ ลชั ่ นบาลาน เทส (Star excursion balance test) มี ประโยชน์ ส าคั ญที ่ ใช้ เพื ่ อบ่ งบอกระดั บควบคุ มการทรงตั วทาง แบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกายให้ มี ความมั ่ นคง เพื ่ อคาดการณ์ ถึ งปั จจั ยเสี ่ ยงที ่ ก่ อให้ เกิ ดการบาดเจ็ บของรยางค์ ส่ ว...…”

ผลของการฝึกโคคอนแทคชั่นแบบขาเดี่ยวที่มีต่อการทรงตัวของนักกีฬาแบดมินตันชาย

“…เพื ่ อเพิ ่ มความคล่ องตั ว 3) เพื ่ อฝึ กฝนพั ฒนามวลกล้ ามเนื ้ อ 4) เพื ่ อประเมิ นการควบคุ มกล้ ามเนื ้ อการทรงตั วแบ่ งออกเป็ น 2ลั กษณะทั ้ งพื ้ นผิ วแบบมั ่ นคงและ ไม่ มั ่ นคง 5) ประเมิ นความเสี ่ ยงหรื อการพลั ดตกหกล้ ม ในกลุ ่ มผู ้ ป่ วยสู งอายุ หรื อผู ้ ป่ วยหลั งผ่ าตั ด 6) ประเมิ นเรื ่ องการลงน้ าหนั กส าหรั บผู ้ ป่ วยหลั งผ่ าตั ด รู ปที ่ 2 เครื ่ อง Biodex Balance System รู ปที ่ 3 พื ้ นโฟมส าหรั บการทดสอบของเครื ่ อง Biodex Balance System 2. Star Excursion Balance Test (SEBT) สตาร์ เอ็ คเคอชั ่ นบาลานเทส เป็ นแบบทดสอบแบบไดนามิ คที ่ ต้ องใช้ ความแข็ งแรงความยื ดหยุ ่ นและ proprioception เป็ นการ วั ดความสมดุ ลแบบไดนามิ คที ่ ส าคั ญส าหรั บนั กกี ฬาและบุ คคลที ่ มี ความตื ่ นตั วทางร่ างกาย การทดสอบ นี ้ สามารถใช้ ในการประเมิ นสมรรถภาพทางกาย และยั งสามารถใช้ ในการควบคุ มการทรงตั วแบบไดนา มิ ค เนื ่ องจากการบาดเจ็ บของกล้ ามเนื ้ อและกระดู ก (เช่ นความไม่ เสถี ยรของข้ อเท้ าเรื ้ อรั ง) เพื ่ อระบุ นั กกี ฬาที ่ มี ความเสี ่ ยงต่ อการบาดเจ็ บที ่ ศี รษะต่ า ลงมา รวมทั ้ งในระหว่ างการฟื ้ นฟู สมรรถภาพ ของ การบาดเจ็ บศั ลยกรรมกระดู กในผู ้ ใหญ่ ที ่ มี สุ ขภาพแข็ งแรง นอกจากนี ้ ยั งสามารถใช้ SEBT เพื ่ อ เปรี ยบเที ยบความสามารถในการทรงตั วระหว่ างกี ฬาต่ าง ๆ และเพื ่ อประเมิ นสมรรถภาพทางกาย การ วิ จั ยได้ เสนอแนะให้ ใช้ การทดสอบนี ้ เป็ นเครื ่ องมื อในการคั ดกรองการมี ส่ วนร่ วมในการเล่ นกี ฬารวมทั ้ ง การทดสอบหลั งการฟื ้ นฟู เพื ่ อให้ เกิ ดสมมาตรในการท างานแบบไดนามิ ค นอกจากนี ้ ยั งแสดงให้ เห็ นว่ า ประสิ ทธิ ภาพของ SEBT ดี ขึ ้ นหลั งจากการฝึ ก (Lowe, 2011) Star excursion balance test (สตาร์ เอ็ คเคอชั ่ นบาลานเทส) เป็ นการทดสอบที ่ มี ความเฉพาะเป็ นมาตราวั ดที ่ อยู ่ ในเกณฑ์ ที ่ ดี โดยมี ค่ าความเที ่ ยงตรงภายใน ผู ้ ประเมิ น (Interrater reliability) และค่ าความเที ่ ยงตรงระหว่ างผู ้ ประเมิ น (Interrater reliability) อยู ่ ในระดั บดี มากถึ งยอดเยี ่ ยม มี ช่ วงความเชื ่ อมั ่ นอยู ่ ระหว่ าง 0.84 -0.92 มี ค่ าสถิ ติ ที ่ ใช้ (Intra class correlation coefficient:ICC) อยู ่ ในช่ วง 0.83 -0.94 ผลวิ เคราะห์ ของสั มประสิ ทธิ ์ แอลฟาของครอ นบาค (Cronbach alpha) = 0.803 (Bastien et al, 2014) (Boraoa, Planas, Beltran, & Corbi, 2015) (Gabrien, Houston, Kirby, & Hoch, 2015) จากค่ าดั งกล่ าวแสดงให้ เห็ นว่ าสตาร์ เอ็ คเคอชั ่ น บานลานเทส (Star excursion balance test) มี ความน่ าเชื ่ อถื อ และความถู กต้ องเที ่ ยงตรงอย่ างมาก เนื ่ องจากสตาร์ เอ็ คเคอชั ่ นบานลานเทส (Star excursion balance test) ที ่ มุ ่ งเน้ นการตรวจสอบ ประสิ ทธิ ภาพการควบคุ มการท างานของกล้ ามเนื ้ อ (Motor control) ดั งนั ้ นการทดสอบสตาร์ เอ็ ค เคอชั ่ นบานลานเทส (Star excursion balance test) จึ งเป็ นที ่ นิ ยมใช้ กั นอย่ างแพร่ หลายทั ้ งใน งานวิ จั ย และประยุ กต์ ใช้ ในคลิ นิ ก (Bastien et al, 2014) (Boraoa et al, 2015) (Gabrien et al, 2015) Gribble (P. A. Gribble, Hertel, & Plisky, 2012) เนื ่ องจากสามารถตรวจประเมิ นถึ งความ เปลี ่ ยนแปลงภายหลั งได้ รั บการทดลอง (Intervention) ในผู ้ เข้ าร่ วมการทดสอบได้ พร้ อมทั ้ งยั งเป็ น การทดสอบที ่ สารมารถท าได้ ง่ าย รวดเร็ ว และมี ความถู กต้ องแม่ นย า นอกจากนี ้ สตาร์ เอ็ คเคอชั ่ นบาน ลานเทส (Star excursion balance test) ยั งมี ประโยชน์ อย่ างมากเพื ่ อดู การตอบสนองต่ อโปรแกรม ฟื ้ นฟู ร่ างกายภายหลั งจากการบาดเจ็ บและใช้ เพื ่ อคาดการณ์ ถึ งปั จจั ยเสี ่ ยงต่ อการบาดเจ็ บของนั กกี ฬา ได้ ในอนาคต เนื ่ องจากสามารถบ่ งบอกถึ งระดั บความแตกต่ างของการควบคุ มการทรงตั วทางแบบมี การเคลื ่ อนที ่ ของจุ ดศู นย์ ถ่ วงของร่ างกาย เคลื ่ อนที ่ ออกนอกพื ้ นที ่ ฐานรองรั บร่ างกาย(Bastien et al, 2014) (Boraoa et al, 2015 (Gabrien et al, 2015) Gribble (P A. Gribble et al, 2012).…”