Effect of Time-Out on Adult Performance of a Visual Discrimination Task

Abstract

The present study examined how the magnitude of time-out duration following incorrect responses affected the ability of adults to learn simple visual discriminations. Sixty-four college students were randomly assigned to one of four groups that received a 0-, 5-, 10-, or 20-s time-out duration after an incorrect response. Each participant completed a simple visual discrimination task by attempting to determine and remember the correct response for each of eight different color-shape combinations. The results indicated that timeout was effective at enhancing performance, even when reinforcers for correct responses were used. In addition, the effectiveness was dependent on the duration of the time-out. Punishment can be defined as a consequence of behavior that reduces the future probability of that behavior (Azrin & Holz, 1966). Punishment is typically either positive or negative. Positive punishment involves the application of an aversive stimulus, after an undesirable behavior, that results in the reduction of the probability of recurrence of that behavior. For example, when rats were punished with a strong shock for pressing a lever that delivered food, the rats rarely pressed the lever for food (Camp, Raymond, & Church, 1967). Negative punishment involves the removal of a desired stimulus following an undesirable behavior that results in the reduction of the probability of the recurrence of that behavior (

Reductive procedures: Positive approaches to reducing the incidence of problem behavior.

“…We have, in effect, decreased the behavioral momentum of the disruptive behavior and increased the momentum of appropriate classroom behavior. We know that short-duration time-out can be effective (Chelonis, Bastilla, Brown, & Gardner, 2007;Marlow, Tingstrom, Olmi, & Edwards, 1997), but additional research is necessary to fully understand the mechanisms through which it is effective.…”

Ιδεοψυχαναγκαστική Συμπεριφορά

“…στην αυτοτραυµατική συµπεριφορά). Για παράδειγµα, ένα µεγάλο µέρος της βιβλιογραφίας προτείνει ότι η χρήση των αρνητικών ενισχυτών (όπως είναι το διάλειµµα από τη θετική ενίσχυση ή αλλιώς «τάιµ άουτ» από τη θετική ενίσχυση) είναι πιο αποτελεσµατική στην αναδιαµόρφωση των κοινωνικά ανεπιθύµητων συµπεριφορών σε αντιδιαστολή µε την απλή χρήση των συναρτήσεων της θετικής ενίσχυσης (Harris & Tramonta, 1973;Mazur, 2006;Munson & Crosbie, 1998) και ότι η χρήση των ακόµα πιο ισχυρών αρνητικών ενισχυτών µπορεί να αποδειχθεί πιο αποτελεσµατική από την αντίστοιχη χρήση των πιο αδύναµων (Chelonis, Bastilla, Brown, & Gardner, 2007). Παρόλα αυτά, σε αυτές τις µελέτες δεν υπάρχει καµιά απόδειξη της συνέχισης ή της διατήρησης των συµπεριφορών που έχουν διαµορφωθεί µέσα από τη χρήση και την εφαρµογή των συναρτήσεων της τιµωρίας µετά από τη διακοπή αυτών των εξαναγκαστικών πρακτικών «µάθησης».…”

“…Ωστόσο, λόγω του γεγονότος ότι η χρήση των εξαναγκαστικών µεθόδων ελέγχου της συµπεριφοράς φαίνεται να είναι πιο αποτελεσµατική στην αλλαγή των ανεπιθύµητων µορφών συµπεριφοράς ή στις διαδικασίες της µάθησης, αυτές οι πρακτικές χρησιµοποιούνται συνεχώς από τους γονείς, τους κηδεµόνες, τους δασκάλους ή ακόµα και από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας παρά τις µακροπρόθεσµες αποτρεπτικές επιπτώσεις που µπορεί να έχουν στη ζωή των ατόµων (π.χ. Chelonis, Bastilla, Brown, & Gardner, 2007). Συνεπή µε την παρούσα ανάλυση και ερµηνεία της λειτουργίας των ψευδαισθήσεων και ιδεοληψιών από τη µία πλευρά, καθώς και των ακουστικών παραισθήσεων και καταναγκασµών από την άλλη πλευρά, είναι τα αποτελέσµατα µιας πειραµατικής µελέτης, η οποία διερεύνησε τη σχέση µεταξύ της προσµονής και του κοινωνικού άγχους σύµφωνα µε ένα πειραµατικό παράδειγµα αποφυγής (Ly & Roelofs, 2009).…”