“…Ειδικότερα μεταξύ των παραγόντων που ενοχοποιούνται για την αποτυχία της θεραπευτικής αγωγής των λεϊσμανιάσεων αναφέρονται: οι διαταραχές της -31σχέσης ξενιστή-παρασϊτου, η ανοσοκαταστολή του ξενιστή κατά τη διάρκεια της νόσου, η χορήγηση ακατάλληλης δόσης, η ανεπαρκής γνώση της φαρμακοκινητικής του φαρμάκου, καθώς και η μειωμένη απορρόφηση του φαρμάκου στις περιοχές της λοίμωξης. Επίσης η αντοχή του παρασίτου, η ύπαρξη διαφορετικών ειδών και στελεχών του γένους Leishmania και η έμφυτη απόκλιση της ευαισθησίας των ειδών και στελεχών του παρασίτου στο φάρμακο ενοχοποιούνται για την αποτυχία της χημειοθεραπείας (Beveridge 1963'Ercoli 1966"Peters 1974a, 1980a'Rees και συν., 1984. Σύμφωνα με τους παραπάνω ερευνητές ο τελευταίος παράγοντας είναι ίσως ο πιό σημαντικός στην αποτυχία της χημειοθεραπείας και όταν οι χορηγούμενες δόσεις του φαρμάκου είναι οι μεγαλύτερες ανεκτές.…”