Do Weight-bearing Films Affect Decision Making in Hallux Valgus Surgery?

Burg, Alon; Hadash, Ori; Tytiun, Yehezkel; Salai, Moshe; Dudkiewicz, Israel

doi:10.1053/j.jfas.2011.11.001

Cited by 6 publications

(5 citation statements)

References 12 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…What is most important from clinical point of view is observation that decisions for more than half of the patients have changed after assessment of weightbearing imaging. This contrasts the findings of the study of Burg who found no difference in decisions nor in angles measured between WB and NWB films [5]. What is noticeable, however, is the fact that in Burg's study only experienced surgeons (> 50 cases per year) assessed the x-rays.…”

Section: Discussioncontrasting

confidence: 73%

See 1 more Smart Citation

Non-weightbearing compared with weightbearing x-rays in hallux valgus decision-making

et al. 2020

View full text Add to dashboard Cite

Objective To report the effect of weightbearing x-ray imaging on clinical decisions in hallux valgus. Weightbearing (WB) x-ray is standard imaging for symptomatic hallux valgus (HV). In our clinical practice, often patients are presenting with nonweightbearing (NWB) x-rays. Repeated imaging requires additional radiation, justified only if expected to benefit patient's treatment. In this study, the influence of WB status on radiological HV parameters and on clinical decisions was analyzed. Methods In the dataset of WB and NWB x-rays, the hallux valgus (HVA) and intermetatarsal angle (IMA) were measured and differences analyzed. Clinical decisions for 10 x-ray pairs were studied among 40 respondents. Results The WB and NWB HVA difference ranged − 16 to 16°(p < 0.001) and IMA − 3.4 to 5.8°(p < 0.001). In only 45% of cases, the decisions based on NWB and WB imaging were consistent (kappa (95% CI) = 30.0 (23.7-36.3)). Conclusions Clinical decisions based on WB and NWB radiographs vary significantly. NWB films overestimate early and underestimate advanced HV deformity. Repeating radiographs is justified in patients presenting with NWB radiographs of symptomatic HV.

show abstract

Section: Discussioncontrasting

confidence: 73%

“…The results of available literature on significance of weightbearing imaging for clinical decision making are, however, contradictory, with some researchers reporting important influence [ 2 ] and others no influence of weightbearing on final surgical decisions [ 5 ].…”

Section: Introductionmentioning

confidence: 99%

Non-weightbearing compared with weightbearing x-rays in hallux valgus decision-making

et al. 2020

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…Возможности операции Лапидуса известны ортопедам в течение многих десятилетий [9]. Показания для выполнения артродеза в исследуемой серии совпадают с рекомендациями большинства авторов [5,7,8]: гипермобильность I ПКС (10 случаев, М1М2 от 15 до 20°, среднее значение М1М2 16°); выраженное варусное отклонение 1-й плюсневой кости (11 случаев, М1М2 от 18 до 32°, среднее значение М1М2 22°); рецидив деформации после ранее выполненной операции (3 случая, М1М2 от 21 до 30°). В одном случае из первой и другом из второй подгруппы (М1М2 15° и 18°) относительным показанием к вмешательству явилось наличие длинной и тонкой 1-й плюсневой кости.…”

Section: материал и методыunclassified

“…При рутинном выполнении нагрузочных рентгенограмм средние значения М1М2 в данном исследовании были бы выше. В то же время, некоторые последние работы убедительно показывают, что выбор оперативного вмешательства может надежно базироваться на безнагрузочных снимках [5].…”

Section: материал и методыunclassified

Percutaneous Modification of First Metatarsocuneiform Joint Arthrodesis: A Prospective Study

Бережной¹

2012

Traumatology and Orthopedics of Russia

View full text Add to dashboard Cite

директор-д.м.н. профессор В.И. Вигдорчик Москва Цель исследования: уменьшить травматичность операции артродеза I плюснеклиновидного сустава (ПКС) и добиться возможности ранней послеоперационной нагрузки. Материал и методы. Проанализированы результаты операций на 24 стопах с применением предложенной автором чрескожной модификации артродеза I ПКС. Средний срок наблюдений составил 6 месяцев. Показаниями для вмешательства явились гипермобильность I ПКС, выраженное варусное отклонение 1 плюсневой кости, неудачные исходы предыдущих операций. Ходьба при помощи одного костыля с частичной нагрузкой на стопу разрешалась сразу после операции, полная нагрузка-с 4-5-й недели после вмешательства. Результаты. Запланированная коррекция положения 1-й плюсневой кости достигнута в ходе 23 операций. Артродез состоялся в 21 из 23 прослеженных случаев. В 2 наблюдениях артродез не состоялся, однако повторное вмешательство не потребовалось. Инфекционных осложнений не зафиксировано. Слабая выраженность послеоперационного болевого синдрома позволила выписать 91,3% пациентов на следующий после вмешательства день. Выводы. Чрескожный артродез I ПКС-безопасный и воспроизводимый способ коррекции metatarsus primus varus. Предложенная техника позволяет справиться с основными факторами, ограничивающими широкое применение операции Лапидуса: высокой травматичностью и необходимостью полной разгрузки оперированной стопы. Ключевые слова: артродез первого плюснеклиновидного сустава; чрескожная хирургия стопы, операция Лапидуса.

show abstract

“…48,49 . Το σημαντικό είναι η παρακολούθηση (follow-up) να εξακολουθεί να γίνεται με την αρχική μέθοδο λήψης ακτινογραφιώv, ώστε η σύγκριση να είναι αξιόπιστη.Άλλη ενδιαφέρουσα παράμετρος αυτής της σειράς των περιστατικών που μελετήθηκαν ήταν το γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους έγιναν με περιοχική αναισθησία.…”

unclassified

Μελέτη Των Οστεοτομιών Του 1ου Μετατάρσιου Στη Χειρουργική Θεραπεία Του Βλαισού Μεγάλου Δακτύλου Του Ποδιού

Σαμαράς¹

View full text Add to dashboard Cite

Οι πολυάριθμες χειρουργικές τεχνικές διόρθωσης της παραμόρφωσης του Βλαισού Μεγάλου Δακτύλου του ποδιού (ΒΜΔ), τα απρόβλεπτα αποτελέσματα πολλών εξ αυτών, με σημαντικά ποσοστά υποτροπής και δυσαρέσκειας των ασθενών, και η όλο και μεγαλύτερη ενασχόληση των γενικών ορθοπαιδικών χειρουργών με μια τόσο κοινή πάθηση, ήταν η αφορμή να γίνει η παρούσα μελέτη, με απόβλεψη να απαντηθούν τα παρακάτω ερωτήματα: i. Οι «παραδοσιακές» τεχνικές, όπως η Mitchell ή η Chevron, έχουν θέση στη σημερινή εποχή; ii. Η οστεοτομία Scarf – δημοφιλής στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1990 – αποτελεί την ιδανική τεχνική για όλους του βαθμούς παραμόρφωσης του ΒΜΔ; iii. Σε μια βαρειά παραμόρφωση ΒΜΔ, ποια μέθοδος υπερτερεί: η Scarf ή μια εγγύς οστεοτομία; Σε μια περίοδο 10 ετών (2000-2010) μελετήθηκαν 253 ασθενείς (293 πόδια) με ΒΜΔ, που χειρουργήθηκαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Πρόκειται για 228 γυναίκες και 25 άνδρες με μέση ηλικία 54,5 έτη και ποσοστό 67% παρουσία της ίδιας παραμόρφωσης σε τουλάχιστον ένα συγγενή τους. Αξιολογήθηκαν διαφορετικές χειρουργικές τεχνικές, που πραγματοποιήθηκαν από 8 χειρουργούς. Τα αποτελέσματα προέκυψαν από ακτινολογικές μετρήσεις παραμέτρων της παραμόρφωσης και από την υποκειμενική ικανοποίηση- βάσει ερωτηματολογίου- που αφορούσε στον πόνο, το αισθητικό αποτέλεσμα, τη βάδιση, την υπόδηση και την κίνηση του προσθίου ποδιού. Ο μέσος χρόνος μετεγχειρητικής παρακολούθησης ήταν 24 μήνες. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι: i. Οι «παλιές» τεχνικές της δεκαετίας του ‘60 και ‘70 έχουν ακόμη θέση στην διόρθωση των ήπιων / μέτριων ΒΜΔ και είναι αξιόπιστες, καθώς, αν ακολουθηθούν αυστηρά οι ενδείξεις, προσφέρουν καλά και άριστα αποτελέσματα. Οι χειρουργοί που εκπαιδεύτηκαν σ’ αυτές δυσκολεύονται να τις αλλάξουν, εφόσον βλέπουν ότι «στα χέρια τους» δουλεύουν. ii. Ο χαρακτηρισμός της Scarf ως η απόλυτη και μοναδική οστεοτομία που χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος για την διόρθωση όλων των τύπων ΒΜΔ είναι παρακινδυνευμένος. Πρόκειται για μια «πολλαπλώς χρήσιμη» οστεοτομία με μακρά καμπύλη εκμάθησης και με πολλές τεχνικές δυσκολίες. Πιθανόν στα χέρια εξειδικευμένων χειρουργών ποδιού και ποδοκνημικής να είναι το απόλυτο εργαλείο.iii. Στις μεγάλες παραμορφώσεις δε φάνηκε να υπερέχει η Scarf ή η εγγύς οστεοτομία. Τα υποκειμενικά αποτελέσματα ήταν παρόμοια. Η χρήση πλάκας με κλειδούμενες βίδες στην εγγύς οστεοτομία μείωσε κατά πολύ τις επιπλοκές και ήταν σχετικά εύκολη τεχνική.

show abstract

Do Weight-bearing Films Affect Decision Making in Hallux Valgus Surgery?

Cited by 6 publications

References 12 publications

Non-weightbearing compared with weightbearing x-rays in hallux valgus decision-making

Non-weightbearing compared with weightbearing x-rays in hallux valgus decision-making

Percutaneous Modification of First Metatarsocuneiform Joint Arthrodesis: A Prospective Study

Μελέτη Των Οστεοτομιών Του 1ου Μετατάρσιου Στη Χειρουργική Θεραπεία Του Βλαισού Μεγάλου Δακτύλου Του Ποδιού

Contact Info

Product

Resources

About