Diagnosing ADHD using QEEG and planning EEG-biofeedback (Neurofeedback) therapy – pilot studies

Abstract

Wprowadzenie. Wśród przyczyn zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) wymienia się głównie uwarunkowania biologiczne (genetyczne, biochemiczne oraz anatomiczne). Czynniki środowiskowe wpływają również w istotny sposób na funkcjonowanie jednostki, ale są w dużej mierze konsekwencją zdeterminowanych biologicznie specyficznych reakcji dziecka czy osoby dorosłej z ADHD. Zatem wczesne diagnozowanie dysfunkcji stanowi istotny warunek podjęcia właściwych oddziaływań, sprzyjających złagodzeniu określonych objawów i uniknięciu różnych konsekwencji związanych z deficytem uwagi i nadruchliwością. W diagnozowaniu niezbędne jest uwzględnienie obiektywnych i subiektywnych symptomów zaburzeń. Przydatne są tu również: wywiad, obserwacja, a także testy psychologiczne. Ze względu na trudności w diagnozie różnicowej związanej z różnego typu schorzeniami istotne są również badania natury biologicznej. Szczególnie pomocne w diagnozowaniu jest ilościowe badanie EEG, czyli QEEG. Cel pracy. Analiza przydatności diagnozowania osób z ADHD metodą QEEG, która jest również podstawą do planowania wspomagającej terapii EEG-biofeedback. Materiał i metoda. Badania mają charakter studiów przypadków. W pracy przedstawiono pogłębioną analizę wyników QEEG pięciorga losowo wybranych dzieci z ADHD. Wyniki. Badanie dzieci z ADHD przy pomocy QEEG wskazuje na powtarzające się zależności, występowanie wysokich amplitud fal niskoczęstotliwościowych-delta, theta, alfa oraz niskie amplitudy fal wysokoczęstotliwościowych w porównaniu do niskoczęstotliwościowych. Stwierdzono natomiast zbliżone amplitudy fal wysokoczęstotliwościowych-SMR, beta 1 i beta 2 oraz niższe amplitudy fal beta 2 od alfa i theta. Wnioski. Badanie QEEG jest bardzo pomocne w diagnozowaniu ADHD. Metoda ta dostarcza istotnych informacji w planowaniu terapii EEG-biofeedback i sprawdzaniu jej skuteczności.