Depresja a integracja osobowa. Ujęcie poeriksonowskie

Abstract

Abstract. The present article deals with the problem of accumulation of psychosocial resources which adults who currently undergo the depression episodes have at their disposal. Such resources as trust, autonomy, initiative, sense of industry, sense of identity, intimacy, generativity and ontic integrity are all considered as manifestations of personal integrity. The theoretical purpose of this article is to identify the resources which become weakened during an ongoing depression episode. Some hypotheses referring to intergroup differences have been formulated as far as the intensification of psychosocial resources is concerned. The research included 60 people, aged between 25 and 66, and within this group 30 subjects were undergoing the depression episode (F32.1, F32.2, F33.1, F33.2). In the research, the Questionnaire of Personal Integration by Zagór-ska, Migut and Jelińska (2014) was used. The Questionnaire in question is an operationalization of the authorial conception of personal integration falling within the ambit of post-Eriksonian approach. Ontic integrity (Cronbach's α < .7) was excluded from the analysis. The presence of a depressive episode or the lack of it explained 50 percent of the dispersion of the analyzed structure of traits. The variables with the most considerable input to the differentiation of the result profiles in two groups were trust, as the axial role in the model, and generativity. The variables defining the similarities of the groups in question were the sense of identity and intimacy. The variables such as autonomy, initiative and sense of industry had little impact on differences between the groups. Defining the fields of individual restrictions and strengths might be helpful in the prophylaxis and therapy of depression.

Centralność religijności i personalny charakter relacji z Bogiem a integracja osobowa we wczesnej dorosłości

“…integracji osobowej rozwijanej przez Zagórską i współpracowników (Zagórska, i in., 2012;Zagórska, i in., 2013;Zagórska, i in., 2014;Bebrysz, Zagórska, 2017). Zgodnie z tą koncepcją integracja osobowa jest fundamentalna dla osiągnięcia osobowej dojrzałości.…”

“…Koncepcja integracji osobowej rozwijana przez Zagórską i współpracowników (Zagórska, i in., 2012;Zagórska, i in., 2013;Zagórska, i in., 2014;Bebrysz, Zagórska, 2017) należy do nurtu konceptualizacji i operacjonalizacji tego z wątków teorii Eriksona, który opisywany jest zazwyczaj jako pozytywne i negatywne rozwiązania kryzysów rozwoju psychospołecznego, tak jak manifestują się one w dorosłości (zob. Constantinople, 1969;Rosenthal, Gurney, Moore, 1981;Ochse, Plug, 1986;Domino, Affonso, 1990;Leidy, Darling-Fisher, 1995;Markstrom, Sabino, Turner, Berman, 1997;Hinc, 2001).…”

“…Według Zagórskiej i Bebrysza (Bebrysz, Zagórska, 2017) Definicja ta nawiązuje do podejścia Leidy i Darling-Fisher (1995). Składniki integracji osobowej określane są przez te badaczki jako cechy stanowiące zasoby psychospołeczne, z których jednostka może korzystać, doświadczając dystresu.…”

“…Trafność kryterialna została potwierdzona w badaniach Zagórskiej i in. (2014;Bebrysz, Zagórska, 2017), w których porównano wyniki osób dorosłych z diagnozą psychiatryczną, głównie zaburzeń afektywnych i osobowości (N = 202) oraz osób bez zaburzeń psychicznych (N = 600). Wyniki analiz statystycznych pokazały, że osoby należące do grupy klinicznej różniły się względem grupy porównawczej, osiągając niższe wyniki we wszystkich skalach.…”

“…W świetle koncepcji Hubera (2003( , za: Zarzycka, 2007 oraz Zagórskiej i in. (2014;Bebrysz, Zagórska, 2017) można więc stwierdzić, iż w integrowaniu się tych trzech zasobów (i w pewnym sensie też tożsamości) ujawniła się wiodąca rola takiego przeżywania własnej religijności, kiedy to człowiek bywa często przekonany o tym, że Bóg do niego mówi, interweniuje w jego życie i jest w nim obecny. Gdy przyjrzymy się tym trzem wspomnianym zasobom, zobaczymy, że są one ściśle związane z relacją podmiotową (ja -Ty, ja -ty), nazywaną też relacją spotkania -o jakiej wiele mówią Marcel (1984), Buber (1992 i Dajczer (2009).…”