Deciphering a Non-meal

Abstract

Pantawid-gutom literally means “to bridge hunger” and refers to a range of food and non-food products and practices in the Philippines that allow people to survive in between “serious meals.” What does its existence as a liminal category between food/non-food or serious/non-serious meal signify, particularly for millions of Filipino families who regularly experience hunger? Drawing on fieldwork in low-income urban communities on Luzon Island, and from a review of the scholarly and popular literature, we use local conceptions of pantawid-gutom—hitherto overlooked in the scholarship—as a starting point for exploring the lived reality of food insecurity in the country. The efficacy of pantawid-gutom, we argue, is both material and symbolic, providing temporary relief from the feeling of hunger and allowing people to suspend their ideas of what is good to eat while maintaining the hope that their socioeconomic predicament is something bridgeable. BUOD Sa Pilipinas, ang tambalang salitang “pantawid-gutom” ay tumutukoy sa mga pagkain at iba pang bagay o gawain na ginagamit o ginagawa ng mga tao upang “maitawid” ang kanilang gutom sa gitna ng kahirapan o mahirap na sitwasyon. Ano ang maaari nating matutunan sa pagsasabuhay ng mga tao sa konseptong ito, at sa relasyon nito sa pagkain, lalo na sa milyon-milyong pamilyang Pilipino na araw-araw nakararanas ng gutom? Hango sa˛ isang etnographiya (pakikiag-usap, pakikipagkwentuhan, at pagmamasid) sa˛ iba’t ibang mga komunidad sa Timog Luzon, at sa pagsasaliksik ng mga nauna nang naisulat tungkol sa naturang paksa, ginamit namin ang mga lokal na pag-unawa sa “pantawid-gutom” (isang paksang sa pagkakaalam namin ay hindi pa napagtutuunang-pansin sa antropolohiya) upang simulan ang isang malalim na pagtanaw sa karanasan ng pagkagutom at kakulangan ng pagkain sa bansa. Mula sa aming pagsusuri, ang bisa ng pantawid-gutom ay nakaugat sa silbi nito bilang isang bagay na sadyang nakakapawid ng gutom at sa pagiging simbolo nito ng pag-asa: pag-asa na may mas ‘tunay’ na pagkain na nakaabang sa kanila, at, gaya ng gutom, maging ang kanilang mga suliranin sa buhay ay maaari ring ‘maitawid’.