De generatie Einstein in supervisie

Abstract

Nieuwe begeleiding in een nieuwe tijd?Welke weerslag hebben economische, technologische en maatschappelijke ontwikkelingen op de identiteitsontwikkeling en het leergedrag van adolescente studenten? En wat betekent dit voor leren in supervisie? Hoewel bij veranderende condities ontwikkeltaken dezelfde blijven, zijn er toch specifieke aandachtspunten met betrekking tot leren in supervisie. A InleidingVan diverse kanten wordt erop gewezen dat de huidige generatie leerlingen die met een havo-of vwo-diploma hun opleiding verlaten, op een fundamenteel andere manier leert dan generaties daarvoor. Er zijn zelfs een naam voor bedacht: de generatie Einstein en homo zappiens. Wat betekent dat voor een begeleidingsvorm als supervisie? Past supervisie wel bij de nieuwe generatie? Moeten supervisoren in hun manier van begeleiden rekening houden met een andere identiteit en daarbij behorende leerstrategieën, en zo ja, hoe dan wel?1 Alvorens die vragen beantwoord kunnen worden, zal eerst duidelijk moet worden hoe de generatie Einstein ofwel de 'homo zappiens' leeft en leert (par. 2) en wat daarin wezenlijk anders is dan voorheen en wat niet (par. 3). Dit leren is gekleurd door het misverstand dat leren en werken het beste gaat indien ze worden opgevat als spel (par. 4) en door de mythe wat betreft mogelijkheid en nut van multitasking (par. 5). Vervolgens bespreek ik aandachtspunten voor opleidingssupervisoren (par. 6) en rond af met conclusies en aanbevelingen (par. 7). In de tekst heb ik ter illustratie op enkele plaatsen een quote opgenomen waarin een collegasupervisor, hbo-student of middelbare scholier reageert op een eerdere versie van deze tekst.