De behandeling van een adolescente met braakangst

Abstract

# Springer-Verlag 2010Marjolein Bus Samenvatting Een 15-jarig meisje is als gevolg van angst om te braken erg afgevallen. Gezien haar slechte lichamelijke conditie moet zij zo snel mogelijk aankomen. Maar hoe?De meest gee¨igende behandelmethode bij braakangst is exposure, blootstelling aan het braken. Maar dat wil het meisje beslist niet. De therapeut gaat hierin mee. Veel en uitgebreid over de klachten praten leidt tot een beter zicht op de klachten en een goede werkrelatie. Uiteindelijk wordt de exposure niet gericht op het braken zelf, maar op de situaties waarin de braakangst voorkomt. Dat helpt. Al snel kan het meisje actief en zelfstandig het oefenrepertoire uitbreiden, totdat ze normaal eet, alles weer kan doen en aankomt in gewicht. Respect voor de wensen en het tempo van het meisje lijkt in belangrijke mate te hebben bijgedragen aan de succesvolle en redelijk snelle behandeling van een, op het eerste gezicht, lastige puber met een lastige klacht.Keywords braakangst Á emetofobie Het komt nogal eens voor -vooral bij patie¨nten met problemen waarbij hun lichamelijke conditie in het geding is, zoals bij extreem gewichtsverlies -dat de therapeut grote druk voelt om de patie¨nt zo snel mogelijk te genezen. Maar wat te doen als de patie¨nt duidelijk aangeeft wel graag van het probleem af te willen, maar niet met behulp van de voor de therapeut voor de hand liggende behandelmethodieken? De therapeut kan dit verzet van de patie¨nt wijten aan onwilligheid en gebrek aan motivatie bij de patie¨nt. De patie¨nt kan het niet oplossen van zijn probleem en falen van de therapie wijten aan onervarenheid en slechte afstemming van de therapeut en constateren dat zijn probleem onoplosbaar is. Bovenstaand dilemma speelde bij de behandeling van Amber, een ruim 15-jarig meisje met een braakangst. De behandeling van braakangst in de literatuurEr is weinig literatuur over braakangst en de behandeling daarvan; hooguit wat gevalsbeschrijvingen, die meestal gaan over behandelingen bij volwassenen.In die casusbeschrijvingen worden de patie¨nten meestal behandeld met behulp van gedragstherapeutische technieken als exposure in vivo, zoals blootstelling aan het braken door de patie¨nt zelf of een brakende therapeut (McFayden & Wyness 1983) of in vitro, zoals bijvoorbeeld het blootstellen aan filmfragmenten van brakende mensen (Reinders & Arts, 1999 en Philips, 1985 of met behulp van hypnose of EMDR (De Jongh & Ten Broeke, 1994).In de (weinige) gevalsbeschrijvingen over kinderen en adolescenten met braakangst, krijgen de kinderen meestal een gecombineerde behandeling van gezinstherapie en individuele therapie (Klonoff e.a., 1984;Manassis & Kalman, 1990). De gezinstherapie richt zich meestal op het veranderen van gezinsinteractiepatronen en het verkrijgen van meer zelfstandigheid van de patie¨nt. Hoe de individuele therapie met het kind er uitziet, wordt nergens uitgewerkt.In de literatuur over de behandeling van angststoornissen bij kinderen (waaronder de specifieke fobie), die momenteel onuitputtelijk is, wordt geconcludeerd dat cogni...