“…Potansiyel enerji fonksiyonlarının iki atomlu molekülleri modellemedeki başarıları ele alınan moleküle bağlı olarak değişmektedir (Zhang, Liu, Zhang, Zhou ve Jia, 2012;Yanar, Aydoğdu ve Saltı, 2016). Örneğin, ScI (𝑋 1 Σ + ) molekülünü en iyi Morse potansiyeli açıklayabilirken (Yanar, Aydoğdu ve Saltı, 2016;Du, Guo ve Jia, 2014), 𝑁𝑎 2 (5 1 ∆ 𝑔 ) molekülünü değiştirilmiş Rosen-Morse potansiyeli (Yanar, Aydoğdu ve Saltı, 2016;Ocak, Yanar, Salti ve Aydogdu, 2018;Kisoglu, Yanar, Aydogdu ve Salti, 2019), 𝐿𝑖 2 7 (𝑎 3 Σ 𝑢 + ) molekülünü ise geliştirilmiş Manning-Rosen potansiyeli (Yanar, Aydoğdu ve Saltı, 2016;Liu, Zhang ve Jia, 2013) iyi biçimde modelleyebilmektedir. Kullanılan potansiyel enerji fonksiyonunun öneminin yansıra, parçacık denklemlerinin çözülebilmesi için merkezcil terime uygulanan yaklaşımın biçimi de kritik öneme sahiptir.…”