Czy należy stosować radioterapię w nieziarniczym rozlanym chłoniaku z dużych komórek B? Głos na tak

Abstract

Wystąpienie podczas I Konferencji Naukowej czasopisma Nowotwory "Debaty onkologiczne" 5-6 kwietnia 2013 roku Rola radioterapii w leczeniu chłoniaka rozlanego z dużych komórek B nie została dokładnie zdefiniowana. Podstawową metodą leczenia jest, niezależnie od stopnia zaawansowania i obecności czynników ryzyka, skojarzona chemioimmunoterapia składająca się ze schematu CHOP z rytuksymabem. W pracy przedstawiono dotychczasowy stan wiedzy, na podstawie którego opracowano zalecenia postępowania. WstępPodstawową metodą leczenia jednego z częściej rozpoznawanych typów chłoniaków niehodgkinowskich (NHL), jakim jest chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), jest obecnie skojarzona chemioimmunoterapia. Natomiast rola radioterapii nie została dokładnie zdefiniowana i od wielu lat pozostaje tematem niekończących się dyskusji [1]. W Polsce DLBCL stanowi 30-35% wszystkich rozpoznań NHL. Biorąc pod uwagę stały wzrost zachorowalności na chłoniaki, ustalenie standardów postępowania nabiera szczególnego znaczenia. Najważniejszym czynnikiem przy wyborze optymalnego sposobu terapii w DLBCL jest, tak jak i w innych chorobach nowotworowych, właściwe rozpoznanie typu histopatologicznego oraz ustalenie stopnia zaawansowania. W dobie niemal rutynowego wykonywania badania PET/CT migracja stopni zaawansowania sięga 20-40% [2]. Niewłaściwa kwalifikacja chorych do grupy wczesnego lub zaawansowanego stadium choroby może być jedną z przyczyn rozbieżności wyników leczenia DLBCL uzyskiwanych przez różne zespoły badawcze przed erą PET/CT. Oprócz stopnia zaawansowania choroby na wyniki leczenia mają wpływ także inne czynniki, jak wiek, stan sprawności, stę-żenie LDH oraz liczba ognisk pozawęzłowych, które składają się na międzynarodowy wskaźnik rokowniczy (IPI) [3,4]. Dodatkowo zidentyfikowano cechy molekularne, dzięki którym wyróżniono trzy typy DLBCL: pierwotne chłoniaki z komórek B śródpiersia, GCB (germinal center B cell) oraz ABC (activated B cell) o znacząco różnym rokowaniu, wyrażonym pięcioletnim przeżyciem ogólnym (OS), wynoszącym odpowiednio 64%, 59% i 30% [5]. Inne cechy molekularne, jak ekspresja kinazy ALK, Ki67, Myc, Bcl2, wprawdzie mają znaczenie rokownicze, jednak jak dotąd nie wpływają na rodzaj terapii.Pomimo niezaprzeczalnego postępu w leczeniu DLBCL udział pięcioletnich przeżyć ogólnych wynosi w tej chorobie około 50%. Niezależnie od stopnia zaawansowania i obecności bądź braku cechy "bulky" standardowym leczeniem jest wspomniana wcześniej skojarzona chemioimmunoterapia, najczęściej według schematu CHOP z rytuksymabem. Natomiast radioterapia bywa stosowana w zależności od preferencji ośrodka. A trzeba podkreślić, że w przypadku niepowodzenia najczęstszą lokalizacją wznów jest ognisko pierwotne, zwłaszcza u chorych z dużymi zmianami guzowo-węzłowymi. Doświadczenia z wykorzystywaniem promieniowania jonizującego w chłoniakach rozpoczęto z chwilą odkrycia promieni X na początku XX wieku. Skuteczność dawek nawet tak niskich jak 1 Gy oraz wysoki udział całkowitych remisji po konwencjonalnie frakcjonowanych dawkach całkowitych wy...