Cultura Viva, a Challenge to the Creative Economy Policy Discourse in Brazil

Abstract

During the last decade, Brazil has experimented with two different cultural policy discourses. The creative economy policy was inspired by international experiences and places emphasis on the commercialisation of culture, while, by contrast, the ‘Cultura Viva’ initiative is an autochthonous policy discourse that stimulates access to the cultural consumption and production of lower‐income sectors of the population. Both cultural policy discourses speak of the contributions of culture to ‘development’. However, this shibboleth delineates different projects. This article shows the different connections these two policy discourses make with ‘development’ and describes a number of disparities between them.

The creative economy: an ethnographic framework for handcrafts in the Alto Solimões region of the Brazilian Amazon

“…Talent is related to people who work in creative occupations and who are therefore innovative in their day-to-day work (Florida, 2010). It is also related to ambition and entrepreneurial education, which relies on human capital as the central driver of economic progress (Florida, 2014) through the connection between individual talent and cultural industry (Seoane, 2017) þ Tolerance Tolerance is linked to openness, inclusion and diversity for all ethnic groups, races and lifestyles (Florida, 2003) þ/À Technology In the creative economy, technology is linked to the concept of utility (B€ ohme, 2006) and is recognized by integration of the means through which creative content is produced, distributed and consumed (UNCTAD, 2010)…”

Πολιτισμός Και Οικονομία: Διαμορφώνοντας Ένα Πλαίσιο Πολιτιστικής Διαχείρισης Της Μουσικής Παραγωγής Στην Οικονομική Κρίση

“…Κάτι τέτοιο πιστεύουμε ότι είναι και το επόμενο εξελικτικό στάδιο στη συζήτηση για τη σύνδεση του πολιτισμού με την ανάπτυξη, μακριά πλέον από την ατζέντα της δημιουργικής οικονομίας. Το παράδειγμα της κυβέρνησης Lula στη Βραζιλία είναι ενδεικτικό μιας τέτοιας περίπτωσης, καθώς μέσω του τοπικού πολιτιστικού προγράμματος «Cultura Viva» με το οποίο πειραματίστηκε την περίοδο 2004-2011 τόνωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό την πρόσβαση στην πολιτιστική κατανάλωση και παραγωγή, ακόμη και σε τμήματα του πληθυσμού που εμφάνιζαν μειωμένες πηγές χρηματοδότησης(Seoane, 2017). Η κριτική, βέβαια, ενάντια στο πρόγραμμα βασίστηκε στην έλλειψη εκπλήρωσης της οικονομικής διάστασης του πολιτισμού, όπως και στη διάρθρωση του προγράμματος γύρω από το χρηματοδοτικό σχήμα των επιχορηγήσεων (στο ίδιο, σελ.…”