Chapter 3 Drugs Don't Talk: Do Medication and Biological Psychiatry Contribute to Silencing the Self?

Abstract

This chapter examines the recent rise in the use of antidepressant medications as well as the growing emphasis on biomedical explanations for depression. The chapter presents the history of antidepressant medications and changes in the Diagnostic and Statistical Manual as well as an analysis of the shift in the treatment of depression from psychotherapy to drugs. The author provides an overview of evidence for social factors in the origin of depression and argues that social models of depression have been marginalized by the dominance of biomedical discourse and practices. The chapter looks at the gaps in current scientific understanding of what constitutes effective treatment for depression. The chapter also discusses implications for depression treatment that considers the broader social environment and that acknowledges the effects of life stress and trauma.

An Illness of Power: Gender and the Social Causes of Depression

“…The result is what Gordon (2010) calls an ''unwritten ideology'' in contemporary biomedical psychiatry that considers experiential differences between men and womenundeniable through the social or reactive lens of gender-to be of little consequence for the increasingly endogenous models of psychiatry (63). After all, ''both male and female brains are driven by serotonin, and both have the same essential neurocircuits involving the prefrontal cortex, subgenual cingulate, and amygdala'' (Gordon 2010:63).…”

Genç Kadınlarda Kendini Susturma

“…Bu modele göre kimlik gelişiminde iyi oluş kavramı kimliğin işlevlerini çağrıştırmaktadır. İyi oluş kavramı ile ilgili alanyazına bakıldığında, kendini susturmanın da oldukça sık çalışıldığı görülmektedir (Astbury 2010, Gordon 2010, Jordan 2010, Kurtiş 2010, Trimble ve ark. 2010, Maji ve Dixit 2019.…”

Kadınlarda Kendini Susturma: Çevre, Annelik Deneyimi, Eğitim ve İlişki Durumunun Rolü

“…Genç yetişkinlik döneminde, psikososyal gelişim evresi olarak yakınlığa karşı yalıtılmışlık duygusu deneyimlendiğinden (Erikson, 1994) ve kendini susturmanın da temel amacının yakın ilişkileri sürdürebilmek ve güvenceye almak olduğu bilindiğinden (Jack, 1991), bu çalışma kapsamında genç yetişkinlik dönemindeki kadınlarda kendini susturmanın çeşitli değişkenler açısından incelenmesinin alana katkı sunacağı düşünülmektedir. İlgili alanyazın incelendiğinde kendini susturmanın genellikle genç kadınlarda ele alındığı (Gordon, 2010;Zoellner ve Hedlund, 2010), öte yandan çoğunlukla depresyon (Astbury, 2010;Lafrance, 2009;Miller, 1996;Nicolas, Hirsch ve Beltrame, 2010;Oh, 2010;Stoppard, 2010), feminist kimlik (Witte ve Sherman, 2002), travma (Granski, Javdani, Sichel ve Rentko, 2020), benlik saygısı (Neely Smith ve Patsdaughter, 2003;Page, Stevens ve Galvin, 1996;Drat Ruszczak, 2010), iyi oluş (Jordan, 2010), göç (Ali, 2010), toplumsal cinsiyet (Reyes, 2014) ve kronik hastalıklar (Eaker ve Kelly Hayes, 2010;Sormanti, 2010) gibi değişkenlerle birlikte çalışıldığı görülmektedir. Ancak Türkiye'de kendini susturma üzerine yapılan çalışmalar oldukça sınırlıdır ve konuya ilişkin sadece birkaç çalışmaya rastlanmaktadır (Demir Kaya, 2019;Kurtiş, 2010).…”