Berkeliling Dunia dengan Kata: Iktibar daripada Kamus Bahasa Melayu Abad Ke-17

Abstract

Perhatian orang Inggeris pada abad ke-17 terhadap perkembangan bahasa Melayu dapat dijangkakan sebagai sebahagian daripada bukti persaingan sengit yang wujud antara Inggeris dan pesaingnya Belanda (VOC). Persaingan sengit tersebut tidak hanya terbatas dalam hal memonopoli perdagangan tetapi juga dalam perebutan kawasan, pengaruh dukungan daripada pemerintah tempatan serta kelebihan ketika berdagang. Kesemua faktor persekitaran ini mencorakkan hasil penglibatan orang Inggeris dalam penghasilan naskhah dalam bahasa Melayu seperti kamus, catatan kembara, risalah agama dan manuskrip yang memerikan batang tubuh bangsa, bahasa dan negara yang dilawati ketika itu. Thomas Bowrey (TB), misalnya, merupakan seorang pedagang British yang belayar di Kepulauan Melayu pada abad ke-17 yang terkenal dengan kamus Inggeris-Melayu pertama yang terbit pada tahun 1701. Bowrey juga telah menghasilkan karya lain tentang bahasa Melayu yang menyimpan banyak maklumat seputar kebijakan tamadun bangsa Melayu pada abad ke-17 serta peranan, perhatian dan minat orang Inggeris dalam usaha mencorakkan perkembangan yang berlaku ketika itu. Makalah ini akan membincangkan bukti kemajuan dan kebijakan tamadun Melayu yang terdapat dalam manuskrip Thomas Bowrey yang disusun pada abad ke-17. Perbincangan akan menyentuh istilah daripada kosa kata pelayaran dalam manuskrip tersebut. Maklumat bahasa ini dibincangkan berdasarkan pendekatan etimologi (Collins, 2003 & 2018). Makalah ini menyimpulkan maklumat dalam manuskrip Bowrey menunjukkan perhatian dan rasa ingin tahu Inggeris terhadap bahasa Melayu bukan hanya muncul akibat desakan pengaruh dan kuasa dalam perdagangan oleh pihak EIC semata-mata, tetapi juga oleh suasana keilmuan dan kesarjanaan bahasa dan bangsa Melayu pada abad ke-17.

Analisis Kesalahan Tatabahasa dalam Teks Perutusan Khas Perintah Kawalan Pergerakan (PKP) untuk Mengawal Wabak COVID-19

“…Menurut Hartman dan Stork (1972), analisis kesalahan tatabahasa merupakan satu kaedah untuk mengkaji dan mengetahui tahap kemampuan bahasa seseorang dengan cara mencatat dan mengklasifikasikan kesalahan-kesalahan bahasa yang dibuat oleh individu tersebut. Arbak Othman (1981) menyatakan bahawa kesalahan tatabahasa berlaku kerana terdapat penggunaan aspek-aspek bahasa yang tidak sempurna daripada tatabahasa yang baku. Penggunaan bahasa yang terkeluar daripada penggunaannya yang standard dianggap sebagai kesalahan tatabahasa, kecuali bahasa itu digunakan di luar batas formal seperti penggunaan dialek Melayu.…”

Sumbangan Pusat Pengajian Kesenian Dan Kaligrafi Islam Yayasan Sultan Haji Hassanal Bolkiah (PPKKI-YSHHB) Dalam Memartabatkan Seni Khat di Brunei Darussalam: Kajian Awal

“…1 Manakala khat berasal daripada perkataan Arab iaitu khattun bererti tulisan, tulisan tangan atau kaligrafi yang mana kata akarnya ialah khatta yang membawa maksud menulis, menggambar atau mengukir. 2 Secara umumnya, 1 Arbak Othman. (2005).…”